جرأتمندی مهارتی است که به فرد اجازه می‌دهد تا بدون بهره‌گیری از هرگونه خشونت، پرخاشگری و تجاوز به حقوق دیگران، بتواند ضمن احترام به حقوق دیگران در قالبی بسیار معقول، آرام، آزادانه، با اعتماد به نفس کامل، نسبت به ابراز مستقیم و صادقانه افکار، احساسات، خواسته‌ها و ارزش‌های خود درباره یک موقعیت مبادرت کند و از حقوق خود دفاع کند. بدون اینکه به شأن فردی و اجتماعی‌اش لطمه‌ای وارد شود.

افراد جرأتمند اینگونه اند:

• به آسانی می‌توانند آنچه درونشان است، صادقانه بیان کرده و ابراز عقیده کنند بدون اینکه آسیب و لطمه‌ای به روابط آنها با دیگران وارد شود.
• بدون هرگونه رودربایستی و تهدید از دیگران تقاضا می‌کنند تا رفتار نامطلوب‌شان را تغییر دهند.
• در صورتی که دیگران از آنها تقاضا و درخواست غیرمنطقی از جمله مصرف سیگار، موادمخدر، روان‌گردان‌، الکل، روابط سوءجنسی و... داشته باشند، خود را ارزان نمی‌فروشند، بلکه با قاطعیت و صراحت جواب رد می‌دهند و توان «نه گفتن» آنها بالاست. به عبارتی نگران ناراحت شدن دیگران نیستند.
• به راحتی احساسات مثبت و منفی خود را ابراز می‌کنند و دغدغه‌ای در این خصوص ندارند، به گونه‌ای که احساس گناه نمی‌کنند زیرا کاملا می‌دانند که وظیفه آنها خشنود نگه داشتن همه دوستان‌شان نیست.
• از توان کافی برای برقراری ارتباط و تعاملات اجتماعی برخوردار هستند.
• صریح هستند یعنی در مواقع لزوم دیدگاه خود را به صورت ساده، قابل فهم، مستقیم، مختصر و بدون هرگونه واسطه بیان می‌کنند.
• در صورت نیاز تصمیمات قبلی خود را تغییر می‌دهند به‌گونه‌ای که اگر به تقاضای دوست‌شان قبلا پاسخ مثبت داده‌اند، اما امروز اگر مصلحت نباشد، به راحتی «نه» می‌گویند.
• نسبت به خود احساس خوبی دارند و برای خود احترام قایل‌اند.
• در موقعیت‌های مختلف روزانه تسلط کافی دارند. بر این اساس تصمیمات منطقی می‌گیرند.
• برای دیگران نیز احترام و ارزش قائل‌اند.
• به طور مستمر عملکرد خود را ارزیابی می‌کنند.
• در صورت عصبانیت، خشم خود را ابراز و دلیل آن را به طرف مقابل بیان می‌کنند.
• در صورت نیاز و ابهام از دیگران سوال می‌کنند.
• در زمان سخن گفتن با قدرت و صلابت صحبت می‌کنند.
• برای دستیابی به مهارت جرأتمندی و ابراز وجود، ضرورت دارد والدین عزیز از دوران کودکی نکات لازم را به فرزندان خود آموزش دهند تا آنها بتوانند در ایام نوجوانی با تسلط بر این مهارت از آسیب‌پذیری مصون بمانند.

راهکارهای پیشنهادی:

الگو باشید

اگر می خواهید کودکتــان جرأت داشته باشد بهتـرین و موثرتریـن روش این است که خـودتان جرأت داشتـه باشید.کـودکان با والدیـن

خود همانند سازی می کنند مخصوصاً با والدی که رابطـه بهتـری با آن داشته باشند کودکان از رفتار والدین خود الگو می گیرند پس از این به بعد به اعمال خود بیشتر توجه داشته باشید .

ازکلمات و جملات غیرمنطقی استفاده نکنید

مثلا بدون هیچ گونه آموزشی به کودک نگوئید قوی باش! شجاع باش! باید جرأت را به کودک آموخت وقتی کودک جرأت را آموزش ندیده است با گفتن یک کلمه مانند جرأت داشته باش نمی تواند با جرأت باشد. 

به حرفهای کودکتان خوب گوش کنید

اگرکودکتان نیاز به حرف زدن دارد بـه چیـزی که برای گفتـن دارد خوب گوش کنیـد و به کودک اجـازه دهید افکار و احساساتش را بیـان کند. تا زمانی که کودک نتواند افکار و احساساتش را بیان کند درآینده هم نمی تواند احساساتش را بیان کند و در خصـوص برقراری ارتباط با دیگران با مشـکل مواجـه خواهد شـد. برای این کـه کـودک بتواند احساسات خود رابیان کند این موضـوع باید به او آموختـه شـود .مثـلا می خواهید احساس ناراحتـی یا همدردی را به فرزندتان بیاموزیـد: بگوئید ((من نگران مادر بزرگم چون خیلی مریضه)) تا او هـم بتواند جـرأت بیان احساساتی مانند نگرانی خود را داشته باشد.  

توجه به ترس های کودک

به ترس های کودک نخندید شاید مواردی که کودک از آن می ترسد از نظر شما مُضحک باشد بگذارید کودک ترس خود را به شما بیان کند و با مـواردی که به عنـوان ترس می شناسـد روبرو  شود. به طور مثال:

کودک در اتاق خوابش نمی خوابـد چون برق اتاق خامـوش می شـود از کمـد لباسهایش می ترسد. موضـوع ترس کمد لبـاس است، کمـد را خـالی کنید و اجازه دهید وسایل را خود او داخل کمد قرار دهد، بگذارید ببنید داخل کمد چیزخاصی نیست که باعث ترس او شده است.

قدرت انتخاب

بگذارید کودکتان انتخاب کند حتی اگر انتخاب کودک اشتباه باشد پس از چند بار، یاد می گیرد انتخاب درستی داشته باشد.

ریسک کردن

به فرزندان خود بیاموزید اگر کار یا موضـوعی را انتخـاب کرد بـرای انجام دادن آن تلاش کند و اگر نتیجه نهایی آن چیـزی که انتـظارش را دارد نباشد مهم نیست. بلکه راهی که سپـری کرده است ارزشمنـد است .فرزند خود را ترغیب کنید در تیم های ورزشی، تیم های روباتیک، گروه های علمی و ...  شرکت کند با این کار او فرصت نشان دادن توانایی هایش را بدست می آورد که در تقویت اعتماد به نفسش نقش ارزشمندی دارد.

همراه شدن

از کودک سوال کنید می خواهد چیزی را امتحان کند که کمی ترسناک یا هیجان انگیـز است به او اطمینـان دهید که کنـارش خواهید بود. به طور مثال  اسکیت بازی کردن.

گردش های هیجان انگیز

گردش های خانوادگی ترتیب دهید سعی کنید این گردش ها هیجان انگیز باشد. مثـلا  دوچـرخه سـواری را انتخـاب کنید در مـورد مسیـردوچرخه سواری چیزی به کودک نگوئید بگذارید در عمل انجام شده قرار بگیرد ترس را بیازماید و اعتماد به نفسش افزایش پیدا کند.

تشویق کردن

بعد از آموزش مهارت جرأت ورزی  کودک را تشویق کنیـد جـرأت داشته باشد. به او بگوئید می دونستم از پسش بر میای من به جرأت تو افتخار می کنم می توانید از پاداش نیز استفاده کنید.

• پرورش نیافتن کافـی قدرت درک کـودک در مورد ارتباط زمان و مکان، علت و معلول گاهی والدین می‌توانند الگوهای ویژه‌ای از ترس را به کودکان خود آموزش و انتقال دهند (والـدین ترسـو، کودک ترسو).
• تهدید کردن کودک برای برقراری نظم و انضباط در خانه نیز ممکن است باعث ترس کـودک از مراکز بهداشتـی و فرآیند درمان شود. مثلا به کودک گفته شود: «باید قرصت را بخوری و گرنه می‌میری» یا «اگر غذا نخوری، می‌گم دکتر آمپولت بزنه».
• گاهی تجربه‌ها و خاطرات ناگوار و وحشتناک کودک باعث ایجاد ترس در او می‌شود.
• انتظارات و توقعات افراطی و نامتناسب والدین از کودک
• رشد ناکافی عاطفی و مغزی کودک
• داشتن والدین بیش از حد حمایت‌کننده، محافظه‌کار و محتاط
• سخت‌گیر بودن والدین و اعمال تنبیه‌های شدید
• نداشتن برنامه‌ریزی قبلی و آماده کردن کودک بیمار برای انجام فرآیند درمان
• دادن پاسخ‌های اشتباه به سوالات کودک مواجهه با افراد بیگانه، اشیای جدید، صداهای غیرعادی، ناگهانی و بلند و موقعیت‌ها و مکان‌های ناآشنا
• جدایی از مادر، خانه، سایر اعضای خانواده و دوستان
• وقتی کودک احساس ‌کند والدین نمی‌توانند تمام پیشامدهای زندگی را کنترل کنند.
• تاثیر نامطلوب بعضی فیلـم‌ها، کتـاب‌ها و ندانسته‌ها در مـورد بیماری و روند درمان، ترس از گم شدن در مدرسه یا بیمارستان
• نگفتن حقایق به کودک درخصوص مکان‌هایی که می‌خواهیم او را ببریم (مدرسه_بیمارستان)

شیوه پیشگیری از ترس کودکان

در این روش، اصل بر این است که قبل از آنـکه کودک در موقعیت ترسناک قرار بگیرد، او را آگاه کنیم:

1.  اگر احتمال می‌دهید که کودک از رعد و برق می‌ترسد، در یک روز طوفانی به او لباس بپوشانید و او را به حیاط یا بالکن ببرید و بگویید: اگر آسمان برق زد، بعد صدای بلندی خواهی شنید و ترسی هم ندارد.
2.  اگر کودک قرار است در بیمارستان بستری شود و می‌ترسد، حتما از قبل به او بگوییـد و برای ایـن جدایی آماده‌اش کنید تا یکبـاره با این موقعیـت مواجه و دچار ترس نشود.
3.  ترس فرزندانمان از بیماری و مرگ نیز نبایـد باعث شود که واقعیت‌ها را از آنها مخفی کنیم. باید به سؤالات کودک مطابق با سطـح درک و بر پایه اعتقادات مذهبی پاسـخ داده شـود. با کودکتـان درباره بیماری صحبـت کنید و مطابـق با سـن و شخصیتش تا حـدی او را در جـریان بگذاریـد و اجازه بدهید احساساتش را بیان کند.
4.  وقتی کودک از بیماری یا مرگ شخصی خبردار می‌شود، احساسات زیادی بروز خواهد داد، ممکن است احساس انکار،‌ ناراحتی، ناامیـدی، تقصیـر یا ترس داشته باشد. به ویژه ممکن است بترسد که مبادا چنین اتفاقی برای خـودش یا کسـانی که دوستشان دارد، بیفتد. بگذاریـد درباره احسـاساتش با شـما گفت‌وگو کند. شما نیز به جای انکار احساساتش، بـه او اطمینان دهید و حمایتش کنید.

شیوه کاهش ترس

• هرگز کودک را به خاطر ترسش، مسخره نکنید.
•  او را مورد تهدید و سرزنش قرار ندهید.
• نزد او از افراد ترسو انتقاد کنید و در مورد رفتار آنها صحبت کنید.
• از گفتن جملاتی نظیر: خجالت آور است، تو دیگر بزرگ شده ای  یا  ببین، مگر من می ترسم؟ جـداً بپرهیزید.
• تا جایی که می توانید او را به مهر و علاقه خودتان نسبت به او مطمئن سازید.
• با او درباره افراد شجاع صحـبت کنیـد و برایش قصه هایی تعریف کنید که قهرمان آنها کـودکانی شجاع هستند.
• او را از نظر بدنی و مزاجی تقویت کنید، زیرا عدم قـدرت بدنی، توانایی و مـقاومت فرد را کاهش می دهد.
• هرگاه عملی شجاعـانه، هر قدر هم کوچک، از او سر زد، وی را تشویق کنید.
• هرگز از او توقـع انجـام کاری را که بیش از حد تواناییش است نداشته باشید.
• کودک را با چیـزی که از آن می ترسـد، روبه رو کنیـد وکوشش نکنـید او را از آن دور نگاه داریـد، مثلا اگر از تاریکی می ترسد، سعی نکنیـد با روشن گذاشتن چراغ اتاقش مشکل را حل کنید.
• برای از بین بردن ترس کودک هرگز او را ناگهـان با چیزی که از آن می ترسد روبرو نکنیـد، مثلا اگر کودک از آب می ترسد، هیـچ گاه او را ناگهـان در حـوض یا استخر یا دریا رهـا نسازید، بلکه همـیشه او را کم کم با موقعیت ترسناک آشنا سازید، به طور مثال ابتدا با او به کنار حوض استخر یا دریا بروید و غذا بخـوریـد و بازی کنید، بعد وارد قسمت کم عمق آب شوید و پاهایتـان را بشویید و با او آب بازی کنید سپس هـمراه او شنـها یا سنگ های ریز و براق دریا را بیرون بیاورید و همین طور ادامه دهید. زمـانی متوجـه خواهیـد شد که او بدون وحشت در آب شنا می کند.
• همیشه او را زمانی که شرایط مطلوبی دارد و سالم و سرحال است با چیـزی که از آن می ترسـد روبرو کنید.
• در مقابل کودک ترسو، صبور باشید و عجله ای برای از بین بردن ترسش نداشته باشید.
• از بین بردن یا کاهش ترس کودک به زمان احتیاج دارد. این را باید قدم به قدم طی کرد، یعنی، تماس کودک را با چیزی که از آن می ترسـد، به تدریج بیشتـر کرد. توجـه داشته باشید که تا کودک به مرحله ای عادت نـکرده است، وارد مرحله بعدی نشوید. هرچه ترس کودک شدیدتر باشد، زمان بیشتری را باید برای کاهش و از بین بردن ترس صرف کنید.
• علت ترس را بیابید. گاهی اوقات شناخت علت می تواند کمک بزرگی در تخفیف ترس بکند، ولی همیشه کافی نیست. 

هیچ کودکی ترسو به دنیا نمی آید

تلفن همراه با تمام اثرات منفی که دارد، وقتی در دست کودک قرار می‌گیرد باعث آرامش او می‌شود؛ هرچند کاذب؛ هر چند برای لحظه‌ای کوتاه.

کافیست به یک کودک خردسال که مدام با شیطنت‌هایش آرامش را از شما سلب کرده و مانع تمرکز شما شده است، یک گوشی همراه و یا تبلت بدهید تا ببینید چطور یک گوشه می‌نشیند بدون آنکه چیزی را خراب کند و اعصاب کسی را بهم بریزد و سرگرم بازی می‌شود.

اما واقعیت این است که آیا این نکته مثبت به آسیب‌هایی که تلفن همراه به فرزند ما می‌رساند، می‌ارزد؟ در ادامه به مضرّات تلفن همراه و آسیب‌های غیر قابل جبرانی که به کودک و نوجوان ما وارد می‌کند، می‌پردازیم:

1. ضعف بینایی

بررسی‌های جدید دانشمندان اروپایی نشان می‌دهد کار زیاد با تبلت به چشم کودکان آسیب‌های جدی وارد می‌کند و می‌تواند برای سیستم عصبی و چشمی کودکان بسیار مضر باشد.

با توجه به اینکه استفاده از گوشی همراه و تبلت برای کودکان در مدت زمان کوتاه خلاصه نمی‌شود، قطعاً به بینایی آنها آسیب می‌زند.

به گفته گری هیتینگ نویسنده ارشد سایت "AllAboutVision.com"، خستگی دیجیتالی چشم (Digital Eye Strain) که گاهی اوقات تحت عنوان سندروم بینایی کامپیوتری (computer vision syndrome) از آن یاد می‌شود، باعث آزردگی بسیاری می‌شود.

بر اساس گزارشی که در سال 2015 میلادی از سوی انجمن بینایی ایالات متحده آمریکا با عنوان «بینایی 20/20/20 است: از چشمانتان در برابر دستگاه های دیجیتالی محافظت نمایید» به چاپ رسید، 61 درصد از آمریکایی‌ها پس از استفاده دراز مدت از دستگاه‌های الکترونیکی دچار خستگی چشم می‌شوند؛ به بیان دیگر تقریباً از هر سه آمریکایی، دو نفر را شامل می‌شود.

2. بروز مشکلات عصبی در کودکان

یکجا نشینی و غافل شدن از بازی‌های کودکانه موجب بروز مشکلات عصبی در آنها می‌شود. کار زیاد با رایانه، تبلت، گوشی و حتی تماشای زیاد تلویزیون از فاصله نزدیک و مواجهه بیش از حد با منابع نوری باعث بروز این مشکل می‌شود.

انجمن متخصصین اطفال آمریکا نیز می‌گوید که کودکان پیش از دو سالگی نباید به هیچ نمایشگری نگاه کنند اما تقریبا 90 درصد کودکان تا قبل از دو سالگی به طور منظم تلویزیون نگاه می‌کنند؛ زمان مشاهده تلویزیون نیز به تدریج بیشتر می‌شود.

3. پایین آمدن کیفیت خواب

زمانی که افراد به گوشی‌های هوشمند و تبلت‌های خود در تاریکی نگاه می‌کنند، طول موج کوتاه نور آبی منجر به تأخیر در ترشح ملاتونین می‌شود و پیرو آن، فرآیند خواب را سخت‌تر می‌کند.

نویسنده ارشد این تحقیقات از دانشگاه هوستون گفت: «دستگاه‌های الکترونیکی نظیر تبلت و گوشی همراه سطح هورمون خواب را کاهش و کیفیت خواب را تحت تأثیر خود قرار می‌دهند».

متخصصان دانشگاه هوستون در ادامه می‌گویند: «هزینه‌های پایین آمدن کیفیت خواب به خصوص در کودکان بسیار بیشتر از خستگی و خواب‌آلودگی است؛ عدم داشتن خواب منظم با خطر بالایی از افسردگی، چاقی، حمله قلبی، سکته مغزی و دیابت مرتبط است».

4. به وجود آوردن اختلالات ذهنی

به گفته محققان روسی، ارسال بیش از اندازه پیام کوتاه نوعی وسواس و اختلال ذهنی به دنبال دارد که متاسفانه نزد کاربران نوجوان بسیار رایج است.

استفاده بیش از اندازه و غیر ضروری از تلفن همراه برای کاربر استرس و پریشانی ذهنی پدید می آورد.

این اختلالات به حدی است که نوعی بیماری روانی و عصبی براساس آن تعریف شده است و فرد مبتلا در طول روز چندین بار احساس می کند گوشی تلفن همراهش زنگ می‌خورد.

از سوی دیگر برخی اختلالات روانی به دلیل تماشای صحنه‌های نامناسب در برخی بازی‌ها، فیلم‌های بلوتوثی، فیلم‌های فضای مجازی و مطالب خاص از دیگر مواردی است که نباید از آن غافل شد.

5. منزوی شدن کودکان

روزنامه دیلی‌میل نوشت: «بازی با تبلت و گوشی همراه فرصت آموزش، خواندن، نوشتن و حتی اجتماعی شدن و برقراری ارتباط با دیگران را از کودکان سلب می‌کند».

تمام روزهایی که می‌توانند بهترین گزینه‌های برقراری ارتباط کودکان با دیگران و ایجاد روابط اجتماعی مفید باشند، با بازی با وسایل الکترونیکی به هدر می‌روند.

6. چاقی کودکان

محققان آمریکایی با بررسی داده‌های بیش از هزار کودک چاق اظهار کردند: «با فراگیر شدن تبلت‌ها و گوشی‌های هوشمند چاقی کودکان بیش از قبل شیوع پیدا کرده است که در پی آن بیماری‌های متعدد دیگری نیز شکل می‌گیرند».

زل‌ زدن کودکان به صفحه نمایشگر وسایل الکترونیکی، نشستن‌های مداوم، بی‌تحرکی‌های زیاد، پایین آمدن کیفیت خواب و حتی غذا خوردن در هنگام بازی به چاقی کودکان دامن زده است.

7. تومور مغزی

متخصصان انگلیسی باور دارند، تومور مغزی در نوجوانی و بزرگسالی حاصل استفاده بی‌رویه کودکان از وسایل الکترونیکی است؛ یک مطالعه جامع بین‌المللی در سال 2011، نشان داد، میان استفاده از وسایل الکترونیکی و ابتلا به تومور مغزی در بزرگسالی ارتباط مستقیم وجود دارد. هر چه کودک بیشتر از وسایل الکترونیکی استفاده کند، احتمال آسیب دیدن او در بزرگسالی افزایش می‌یابد.

8. آسیب‌های انگشت دست کودکان

آکادمی پزشکی اطفال آمریکا هشدار می‌دهد که استفاده طولانی‌مدت از صفحات لمسی ابزارهای الکترونیکی به انگشت دست کودکان آسیب می‌زند؛ سرگرم شدن با تبلت و گوشی همراه فرصت بازی‌های معمولی را سلب می‌کند و به این ترتیب عضلات کودک روز به روز تحلیل می‌رود و به مروز زمان حرکاتش تأخیر بیشتری خواهند داشت.

9. خطر ابتلا به سرطان

از آنجایی که تلفن‌های همراه برای برقراری ارتباط از امواج رادیویی استفاده می‌کنند،‌ یکی از مهم‌ترین نگرانی‌های استفاده از اینگونه وسایل افزایش خطر ابتلا به سرطان است.

10. آسیب‌های جسمی فراوان در اثر استفاده از هندزفری

متخصصان کلینیک درمانی کالیفرنیا ابراز کردند: «گوش دادن با صدای بلند به موزیک با استفاده از هدفون یا هندزفری به صورت طولانی‌مدت، سبب عارضه‌های مختلفی از جمله کاهش سطح شنوایی گوش به صورت موقت و یا دائم می‌شود».

هدفون به دلیل انتقال صدا به صورت مستقیم و بی‌واسطه روی سیستم شنوایی و حلق تأثیر منفی می‌گذارد.

11. اعتیاد به تلفن همراه

برخی کودکان عادت کرده‌اند صبح که از خواب بیدار می‌شوند، سراغ تلفن همراه و حتی قبل از آنکه صبحانه بخورند ساعت‌های زیادی را صرف بازی‌های آنلاین کنند که اگر والدین نتوانند کنترلی بر روی بازی‌های آنلاین فرزندشان اعمال کنند، باید گفت به راحتی این دست بازی‌ها اعتیادآور می‌شوند.

ضمن اینکه بعضی از کودکان برای افزایش رتبه و جایگاه خود در اینگونه بازی‌ها، حتی حاضر به پرداخت هزینه‌هایی هستند و گاهاً می‌بینیم که یک کودک خردسال با استفاده از کارت بانکی والدین از حساب آنها برداشت کرده تا رتبه خود در بازی را ارتقاء دهد؛ ضمن اینکه بعضی از این بازی‌های آنلاین حاوی تصاویر مستهجنی است که کودک را با فضایی که هیچ تناسبی به سن او ندارد، آشنا می‌کند و قطعاً تبعات جبران‌ناپذیری در روح و روان وی به جای می‌گذارد.

بسیاری از محققان معتقدند استفاده بیش از اندازه از تلفن همراه در ذهن و اعصاب کاربران نوعی اعتیاد پدید می‌آورد که درست مانند اعتیاد به مواد مخدر، بازی‌های رایانه‌ای، اینترنت و ... مخرب است.

معتادان به استفاده از تلفن همراه از دوستان و خانواده فاصله می‌گیرند، انزواطلب می‌شوند، اولویت‌های سنی و اجتماعی نظیر تحصیل و اشتغال را پس می‌زنند، هنگامی که تلفن همراه در دسترس‌شان نیست به آن فکر می‌کنند و از دوری‌اش رنج می‌برند.

12. کاهش مهارت‌های ارتباطی

شواهد نشان می‌دهد، جایگزینی این تکنولوژی به جای ارتباطات حضوری (به خصوص با استفاده از امکان ارسال پیام‌های کوتاه) تا حدود زیادی ارتباطات انسان‌ها را به حداقل رسانیده است.

افزایش این گونه ارتباطات به کاهش روابط چهره به چهره و زنده صوتی منجر می‌شود. ارتباطات ناقصی که در قالب متون خشک و بی روح جان می‌گیرد، مرز شوخی و جدی را درهم می‌آمیزد و مسیر اغراق آمیز و نادرستی را می‌پیماید که هرگز جایگزین مناسبی برای ارتباط کلامی و عاطفی میان گروه دوستان و آشنایان نیست و شناخت مجازی و غیر واقعی حاصل از آن نمی‌تواند معیار خوبی برای آگاهی درباره طرفین رابطه باشد.

این ارتباط مجازی فرصت یادگیری آداب زندگی را به طور عملی و از طریق ارتباط موثر با اقشار مختلف اجتماعی از فرد سلب و او را در محیطی بسته و محدود محصور می‌کند.

13. محدود شدن یادگیری

متخصصان در دانشگاه سوئیس یادآوری می‌کنند که مغز کودک در طول دوره یک سالگی با سرعت بالایی در حال توسعه و رشد است. کودکان در سن پایین از تعامل با محیط بسیار بیشتر و بهتر یاد می‌گیرند تا محدود شدن دنیایشان به یک صفحه نمایشگر.

لازم است کودکان در تعامل با دیگران درگیر شوند و حتی نکات جزئی مثل برقرار کردن تماس چشمی را در این تعاملات بیاموزند. یادگیری این مسائل در این سن ضروری است و بعدها نمی‌توان آن را جبران کرد.

14. اتلاف وقت زیاد

از آنجا که گوشی‌های تلفن همراه قابلیت دارا بودن بازی‌های مختلف را در خود دارد، کودک یا نوجوان مدت زمان زیادی را سرگرم بازی می‌شود و از دیگر کارهای ضروریش باز می‌ماند.

براساس گزارشی که شبکه سی ان ان در سال 2015 منتشر کرد، نوجوانان روزانه حداقل 9 ساعت از وسایل الکترونیکی استفاده می‌کنند که تاکنون به طرز چشمگیری نیز افزایش داشته است.

15. در ارتباط قرار گرفتن با اطلاعات نامتناسب

در بسیاری از مواقع محتویات درون پیامک‌ها و بلوتوث‌ها مسائل و اطلاعات نامناسبی دارد که ذهن کودک و نوجوان را درگیر می‌کند، مشغله فکری برای او ایجاد می‌شود و به علاوه غالباً به خاطر ترس از اطلاع والدین دچار تشویق و نگرانی می‌شود.

 

منبع: فارس

خلاقیت کودکان باعث می‌شود تا آن‌ها بتوانند هنگام رو به رو شدن با چالش‌ها از راه‌های متفاوتی استفاده کنند. کودکی که دارای خلاقیت است می‌تواند ارزش ایجاد کند. به این معنا که با هوش خلاق خود توانایی به وجود آوردن آثاری ارزشمند را خواهد داشت. مهم‌ترین عامل در پرورش خلاقیت کودکان، شما والدین هستید. لازم است که با آگاهی و صبورانه، در خدمت فرزندتان باشید و راه‌های درستی که می‌تواند به پرورش خلاقیت کودک تان کمک کند را با کمک یک متخصص تدوین کنید. در این مطلب روش‌ها و نکاتی که در پرورش قوه تخیل لازم است را بیان کرده ایم.

راه‌ها و نکات پرورش خلاقیت کودکان

روش‌های بسیاری برای پرورش تفکر خلاق در کودکان وجود دارد و خیلی از آن‌ها بستگی به خلقیات و توانایی‌های فرزندتان دارند. بنابراین لازم است که در این زمینه با روانشناس کودک در ارتباط باشید تا ویژگی‌ها و روش‌های منحصر به فرد کودک شما را کشف و بهترین مسیر برای پرورش استعداد و خلاقیت او را پیدا کنید. 

مهم‌ترین و بهترین راه، آموزش هنر به کودک است.

1_ بگذارید کودک اشتباه کند:

بچه‌هایی که از شکست خوردن بترسند، کنجکاوی در آن‌ها سرکوب می‌شود. اگر فرزند شما بعد از اشتباه نا امید شد یا احساس شکست کرد با او برای جبران و تغییر نتیجه صحبت کنید. او را راهنمایی کنید که چطور می‌تواند اشتباهش را جبران کند. فقط راهنمایی کنید و خودتان اشتباه او را اصلاح نکنید.

2_ او را تشویق کنید:

هر اقدام مثبت و هر تلاش کودکتان را تحسین کنید. پاداش‌های کلامی بهترین نوع تشویق هستند. اگر در تشویق‌ها بیش از حد چهارچوب مدار هستید و از جدول ستاره استفاده می‌کنید، سعی کنید با دیدن اتفاقات خلاقانه در کودک او را تشویق و تحسین کنید و حتی ناگهانی به او ستاره یا جایزه دهید. 

3_ بگذارید به هم بریزد و کثیف کاری کند:

معمولا مادران نسبت به تمیزی منزل و کودکشان حساسیت و وسواس بیش از اندازه دارند. سعی کنید اتاق یا فضایی برای کودک تعیین کنید که در آن جا هر کاری خواست انجام دهد. دیوارها را کاغذی کنید تا روی آن‌ها نقاشی کند. زیر پای او با یک بنر یا پارچه می‌تواند بوم نقاشی و یک پارک واقعی باشد. بگذارید کثیف کاری کند و شما نیز گاهی با او همراهی کنید.

وسواس تمیزی در سنین پایین جلوی خلاقیت کودک را می‌گیرد. اگر از بی نظم شدن فرزند نگرانید، به او توضیح دهید که بعد از بازی نیاز است که دست‌ها و بدنش شسته شود و محیط برای دفعه بعدی آماده باشد.

4_ الگوی خلاقیت فرزند باشید:

شما الگوی فرزندتان هستید. اگر کودک والدین را در حال ساخت یا تعمیر چیزی ببیند او هم یاد می‌گیرد که باید پذیرای خلاقیت‌ها باشد. به کارهای خلاقانه کودکی خود فکر کنید و برای کودک توضیح دهید و از او بخواهید این کارها را بکند.

5_ برای فرزند وقت بگذارید:

بازی کردن دنیای کودک است و در بازی است که کودک دنیای خودش را می‌سازد. با او بازی کنید. نقش‌هایی که می‌خواهد بر عهده بگیرید و صبوری کنید. خسته اید، مشکل مالی دارید، شرایط کارتان بد است و ... کودک این‌ها را نمی‌فهمد دنیای خودش را دارد. به دنیا و بازی کودک احترام بگذارید. 

6_ ذهن باز و روشن داشته باشید:

به فرزندانتان حق انتخاب بدهید تا برای مستقل فکر کردن ترسی نداشته باشند. بگذارید غذا، لباس، اسباب بازی و بازی مورد علاقه اش را خودش انتخاب کند. البته ایجاد محدودیت در انتخاب‌ها برای کودک لازم است. اگر کودک شما همه چیز را با هم می‌خواهد، چند حق انتخاب پیش روی او بگذارید و از او بخواهید از بین این‌ها انتخاب کند. اگر دوست دارد در آشپزخانه بازی کند، وسایل محدودی در اختیار او قرار دهید و آشپزخانه را به شکل یک اتاق جادوگری یا آزمایشگاه در بیاورید.

7_  سوال‌های باز بپرسید:

طرح کردن سوال‌های باز پاسخ و مفهومی، به پرورش تفکر خلاق کودک کمک می‌کند. نحوه پاسخ به این سوالات، میزان هوش و خلاقیت کودک شما را پیش بینی می‌کند. سوالاتی مثل اینکه اگر خورشید در حیاط ما باشد چه می‌شود؟ یا اگر همه درختان آواز بخوانند چه می‌شود؟ اگر همه کفش‌های دنیا یک اندازه باشد چه می‌شود؟ اگر هیچوقت وسایل خانه خراب نشوند چه می شود؟

8_ با تخیلات کودک همراه باشید:

معمولا اکثر کودکان در سنین پیش دبستانی، دوستان و دنیای تخیلی خود را دارند. قوه تخیل یکی از توانایی‌های کودک است که داشتن آن بسیار نعمت خوبی است. با دوستان خیالی او صحبت کنید، حتی وقتی دوست خیالی او حضور ندارد در موردش با فرزندتان صحبت کنید و سراغش را بگیرید. در دنیای تخیلی کودک قرار بگیرید و تا زمانی که اشتباه خطرناک نکرده یا آسیبی کودک را تهدید نمی‌کند، او را همراهی کنید. 

9_ به کودک خود استقلال بدهید:

کنترل گر نباشید و گاهی به تنهایی کودک احترام بگذارید. اگر کودک تنهایی در حال بازی است، گاهی به او لبخند بزنید که حضور شما را حس کند اما شما هم خود را به کاری مشغول کنید و مدام از او نپرسید «داری چکار می‌کنی؟» از زندگی و فرزندتان با تمام سختی‌ها لذت ببرید.

10_ به اسباب بازی‌های کودک بها دهید:

اسباب بازی‌های کودک تنها ابزار و سلاح‌های کودک است و هرچه این سلاح‌ها متنوع‌تر و خلاقانه‌تر باشد، آینده کودک سالم‌تر است. کودک لازم است تنوع در اسباب بازی‌ها را تجربه کند. پسران می‌توانند عروسک و دختران نیز ماشین یا اسلحه داشته باشند. اینکه کودک دختر از ابتدا فقط مادری و خانه داری را بازی کند و پسر فقط رانندگی، تیر اندازی یا کار بیرون از منزل را تجربه کند، در آینده مانع از رشد خلاقیت آن‌ها می‌شود.

11_ استفاده از تلویزیون و بازی‌های کامپیوتری را کاهش دهید:

ممنوع کردن موبایل، تلویزیون یا کنسول خانگی امری نشدنی است، اما باید نحوه و میزان ارتباط کودک با این وسایل کنترل شود. البته بازی‌های رایانه ای تا حدی به افزایش خلاقیت کودک کمک می‌کند اما نباید از بازی‌های فیزیکی و حقیقی بیشتر و جذاب‌تر شود. پرخاشگری، انزوا، تیک عصبی، آسیب‌های جسمی، چاقی و ... از مضرات بازی‌های رایانه ای و تماشای بیش از حد تلویزیون است.

12_ اجازه دهید کودک در جمع بازی کند:

تمایل به تنها بودن در کودک اصلا نشانه خوبی نیست. مخصوصا که برخی والدین بخاطر ترس‌ها و وسواس‌های بیمارگونه خود، کودک را از جمع همسالان دور نگه می‌دارند. مثلا یاد گرفتن فحش چیز بدی نیست و طبیعتا این اتفاق خواهد افتاد، بلکه کودک باید یاد بگیرد که فحش دادن عمل زشتی است و نباید آن را در حرف زدن خود به کار ببرد.

بازی در جمع بسیار مفید است و مهارت‌های ارتباطی کودک را تقویت می‌کند. نحوه ارتباط با دیگران، مفهوم نوبت، حقوق دیگری، از خود گذشتگی و کار جمعی مهم‌ترین مزایای بازی در جمع است.

13_ قضاوت و مقایسه نکنید:

هر کودک دنیا، علایق و سلیقه‌های منحصر به فرد خود را دارد. هرگز با قضاوت‌های ارزشی خوب و بد یا مقایسه کودک با دیگر همسالان، سعی در تربیت او نداشته باشید. کاهش اعتماد به نفس، محافظه کاری و احساس حقارت ساده‌ترین پیامدهای مقایسه شدن است.



منبع: هنر زندگی

یکی از 10 مهارتی که باید به کودکمان بیاموزیم صبر و شکیبایی است ، مهارتی که هر انسانی باید داشته باشد و والدین باید در آموزش آن به فرزندشان تلاش کنند. برای آموزش مهارت صبر به کودکانتان در وهله اول خواسته های کودک خود را به تعویق بیندازید تا انتظار را درک کند همچنین برایش یک ساعت شنی تهیه کنید و بخاطر صبوری اش تشویقش کنید.

برای تربیت فرزند صبور، تدابیر کارساز زیر را عملی کنید:

1. با گام کوچک شروع کنید:

صبر در واقع یک مهارت است، بنابراین درست مثل هر مهارت دیگری نیاز به تمرین دارد. کودکان صبور به دنیا نمی آیند، اما با گذشت زمان،آن را یاد می گیرند خواسته های کودک خود را به تعویق بیاندازید تا مهارت انتظار کشیدن را در او تقویت کنید و به کودک بفهمانید صبوری او با پاداش روبه رو خواهد شد.

بی قراری از ناامنی و عدم اطمینان می آید.ما بی قراری میکنیم چون یک چیز را همین الان می خواهیم باور نداریم که با صبوری آن را بدست خواهیم آورد، کودکان هم همین حس را دارند. هنگامی که بچه ها به توجه نیاز دارند، به آنها بگویید که الان مشغول هستید، اما بعد از پایان کار به او توجه خواهید کرد پس زمان مشخصی را ارائه دهید.

2. یک تایمر را تنظیم کنید:

مفهوم اندازه گیری زمان برای بچه ها جدید است، به ویژه اگر آنها جوان باشند ؛درک 5 دقیقه یا 45 دقیقه برای آنها دشوار است. به بچه ها نمونه های بصری بدهید تا آنها را در درک زمان راهنمایی کنید. اگر بچه ها زمان را از طریق ساعت شنی ببینند، ارتباط بسیار بصری با زمان ایجاد می کنند البته، تایمر های دیجیتال هم مفید است.

هنگام زمان بازی کودک ناگهان نگویید" آماده شو باید برویم" ؛ کودکان نمی توانند احساسات خود را با زمان وفق دهند همین موضوع باعث بی قراری می شود.

3. صبوری را تشویق کنید:

از آنجا که صبر و شکیبایی یک مهارت است، ما باید به طور مداوم آن را تقویت و اذعان کنیم ، تقویت مثبت یکی از قوی ترین انگیزه ها برای کودکان و بزرگسالان است.هنگامی که بچه ها حتی برای مدت کوتاه صبوری می کنند، آنها را تشویق کنید شما لازم نیست که آنها را با «جایزه» (مانند یک اسباب بازی) پاداش دهید.

فقط به آنها بیاموزید هر کس صبوری کند پاداش می گیرد. تقویت کلامی برای بچه ها عظیم است بگذارید آنها بدانند که متوجه صبر آنها شده اید، نشان دهید که با استقامت و استعداد آنها تحت تاثیر قرار می گیرید.

4. بی قراری را نیز تشویق کنید:

اغلب هنگامی که مشغول کارهای روزمره زندگی هستیم کودکان خود را فراموش میکنیم ، رفتارهای پرخاشگرانه نشانه ای از احساس نادیده گرفتن است.اگر فرزند شما با صبوری می جنگد،نشان دهنده آن است که رسیدن به مهارت صبوری کار دشواری است پس کاملا طبیعی است که با طولانی شدن زمان برای رسیدن به خواسته خود عصبی و بی قرار شویم.

بزرگسالان همیشه این احساس را دارند بنابراین وقتی بچه های شما می گویند "من نمی توانم صبر کنم! کار سختی است" به آنها بگویید که حرفشان را شنیده و درک میکنید. توضیح دهید که انتظار بخش بزرگی از رشد است و صبوری گاهی لازم است.

5. صبوری را به بازی تبدیل کنید :

بازی سرگرم کننده ترین روش است. بنابراین، باعث کاهش استرس و تحریک صبر و شکیبایی می شود ؛ زمانی که انتظار یک سرگرمی "چالشی" می شود، زمان به سرعت می گذرد. بچه ها یاد می گیرند خودشان را منحرف کنند و وقتی که انتظار تمام می شود، بیش از حد احساس آرامش می کنند.

6. لذت بردن از فعالیت های آرام:

در دنیای امروز، بسیاری از فعالیت ها در مورد سرعت هستند ،بازی های ویدئویی سریع، سرعت اینترنت فوری. متأسفانه،این شرایط همه ما را بسیار بی تاب می کند.با انجام فعالیت هایی که کمی کندتر هستند، با سرعت سریع مقابله کنید مثل بازی های قدیمی تخته ای، که بسیار طولانی تر از بازی های ویدئویی است.

7. توقف و بو کشیدن گل ها:

بچه ها به خاطر درک ذهنی در لحظه با تشویق فعالیت های حسی و مشاهدات، یاد می گیرند.هنگامی که بچه ها با انتظار کشیدن احساس ناامیدی می کنند، آنها را تشویق کنید تا به اطراف نگاه کنند.

آنها چه می بینند؟ آنها چه می شنوند؟ هنگامی از زمان برای نگاه کردن به دنیای جهان استفاده می کنیم، منطقی تر میشویم. فعالیت های حسی مانند بازی کردن با ماسه ها فعالیت های آهسته ای هستند ، بچه ها را تشویق کنید تا در مورد احساسشان فکر کنند.

8. الگوی صبوری :

ما الگوی صبوری کودکان هستیم، کار دشواری است ، بسیاری از ما وقتی سرعت اینترنت پایین می آید عصبی میشویم، یا در شرایط دیگر. زمان کالایی گرانبها است ما می خواهیم حداکثر استفاده از زمان را داشته باشیم.

کودکان و نوجوانان ما را مشاهده می کنند و به همین دلیل در فعالیت های خود عجله دارند. الگوی صبوری بودن کار سختی است. اما وقتی که در زمان معین به خواسته خود می رسیم ،هیچ هدفی برای صبر کردن باقی نمی ماند ، شاید نیاز باشد اهداف خود را به بخش های کوچک تر تقسیم کنید.ممکن است نیاز باشد اهداف خود را مرور کنید ، یک هدف بزرگ را تجسم کنید و مدل سختی کار، پشتکار و صبر را شبیه سازی کنید.


آرام باشید و یاد بگیرید برای بدست آوردن خواسته خود صبوری کنید. اگر زمان برایتان طولانی شد از راه کارهایی که برای تشویق کودکان استفاده می کنید پیروی کنید.صبر عادت است که کیفیت آن به مرور زمان بهبود میابد ، کودکان و بزرگسالان می توانند با هم کار کنند تا مزایای صبر را بیاموزند.

منبع : سایت نمناک

هیچ سنی برای خواندن کتاب با کودک زود نیست. از همان زمان که کودک شما به دنیا می آید، کتابخوانی برای او آغاز می شود. کتابک به شما کمک می کند که کتابخوانی را با نوزاد، نوپا و کودک ۲، ۳ یا ۴ ساله خود تجربه کنید و به باوری عمیق برسید.

کتاب‌های تصویری از نوزادی تا سه سالگی

کتاب های تصویری برای این گروه سنی یا متن ندارند و یا متن آن بسیار اندک است تا حد چند واژه. این کتاب ها بیشتر از جنس پارچه، مقوا،‌ کاغذ کلفت و گاه پلاستیک (کتاب حمام) هستند. شماری از کتاب های تصویری دارای ترانه های کودکانه است. کودکان از همان نوزادی به شنیدن متن های موزون به ویژه ترانه علاقه بسیار نشان می دهند. آن ها از تکرار وازه ها لذت می برند. به هنگام خواندن به او اجازه دهید که برخی از واژه ها یا بخش هایی از ترانه را که مرتب تکرار می شود با شما تکرار کند. این تکرار رشد زبانی او را تقویت می کند. شماری از کتاب های تصویری برای این گروه به شناساندن اشیاء پیرامون کودک ،‌شناساندن جانوران ،‌رنگ ها و شکل ها اختصاص دارند. همه این کتاب ها برای این گروه سنی مناسب و تهیه آن ها از سوی خانواده ضروری است . همچنان که کودک شما بزرگتر می شود به زمان خواندن با او بیافزایید. کتاب را در برابر او نگاه دارید و شکل های هر صفحه را با انگشت به او نشان دهید و نام آن را با صدای بلند بازگو کنید. به مرور زمان کودک شما زبان باز می کند، از او بخواهید که به آن شکل ها خود اشاره کند و نام آن ها را بازگو کند. کتاب های تصویری با داستان بسیار کوتاه و ساده را برگزینید و برای آن ها بخوانید. عدد آموزها که جانوران یا اشیا را در شماره های گوناگون در کنار هم قرار داده اند، برای سهیم شدن با این گروه سنی مناسب اند. توجه داشته باشید که در این گروه سنی لازم نیست که اعداد آموزش داده شوند. کودک با دیدن تعداد شکل ها درکنار عددی که نوشته شده است به شکل غیر مستقیم آن ها راد رخاطر می سپارد و در آينده از‌آن سود می جوید.

خواندن با یک تا دو ساله‌ها

کودک را در آغوش بگیرید کتابی را در برابر او بگشایید. او در مکانی  گرم و امن  شنیدن متنی زیبا و آهنگین را همراه با دیدن تصویر هایی زیبا تجربه می کند. او این لذت را هیچگاه فراموش نمی کند .وقتی کتاب را ورق می زنید، آن ها درباره کتاب چیزهای بیشتری یاد می گیرند: یاد می گیرند که چگونه کتاب را دست بگیرند و چگونه آن را ورق بزنند.  یاد می گیرند که کتاب با اسباب بازی یا اشیا دیگری که با آن سر و کار دارند، تفاوت دارد. آن ها به تدریچ به این پدیده جدید زندگی خود عادت می کنند و آن را دوست می دارند. نگران نباشید اگر کودک شما کتاب را به دهانش می برد و یا با آن همانند اسباب بازی رفتار می کند. وقتی برای او کتاب می خوانید، خیلی زود حوصله اش سر می رود و می خواهد کتاب را از دست شما بگیرد و یا ورق بزند. گاه ممکن است  به خواندن شما توجه نکند. در این موقع کتاب را کنار بگذارید و زمانی دیگر را برگزینید. وقتی بزرگتر می شود اگر کتابی را دوست داشته باشد  ممکن است از شما بخواهد که بارها و بارها آن کتاب را  برایش بخوانید. حتما این کار را بکنید. او در هر بار خواندن نکته های تازه تری می آموزد.

کدام کتاب‌ها برای نوزادان و نوپایان مناسب‌تراند؟

• کتاب های پارچه ای  یا مقوایی که آسیب پذیری آن ها کم تر است. 
• در میان کتاب های پارچه ای یا مقوایی کتاب هایی را برگزینید که تصویرهای آشنایی از محیط پیرامون کودک را بازنمایی می کنند.
• شماری از کتاب های پارچه ای یا مقوایی شکل ها و رنگ ها را باز نمایی می کنند و شماری دیگر جانوران را می شناسانند. این کتا بها برای این گروه از کودکان مناسب اند .
• کتاب های حمام که پلاستیکی هستند و در برابر آب  نیز دوام دارند. این کتاب ها که مانند کتاب های پارچه ای به تجربه دیداری کودکان شما می افزایند، نقش اسباب بازی را نیز برای کودگان بازی می کنند.

 چند رهنمود برای مادران و پدران نوزادان و نوپایان

• برای نوزاد و نوپای خود آواز و شعر با صدای بلند بخوانید. شعرها و آواز ها را درست بخوانید. شنیدن ترانه های کودکانه گوش کودک شما را برای یادگیری زبان آماده تر می سازد.
• برای چند دقیقه با صدای بلند داستانی را برای نوزاد خود بخوانید. نوزادان از شنیدن صدای والدین خود لذت می برند، حتی اگر معنای واژگان را نفهمند.
• نوپایان می توانند مدت طولانی تری به قصه یا داستان گوش فرا دهند.  تا آن جا که نوزاد یا نوپا توجه نشان می دهد به خواندن ادامه دهید .
• وقتی کتاب را جلوی نوزاد یا نوپا می گیرید، با انگشت نشانه تصویر ر به آن ها نشان دهید و  آن ها را به دیدن تصویر ها هدایت کنید.
• کتاب را در برابر او نگاه دارید و شکل های هر صفحه را با انگشت به او نشان دهید و نام آن را با صدای بلند بازگو کنید.
•  به مرور زمان که کودک شما زبان باز می کند، از او بخواهید که به آن شکل ها خود اشاره کند و نام آن ها را بازگو کند.
• هر روز زمانی را برای خواندن با او اختصاص دهید. یک برنامه منظم روزانه.
• در طول روز هر فرصتی که دست می دهد، چند دقیقه ای با صدای بلند برای نوزاد یا نوپای خود کتاب بخوانید: در خانه، در پارک، در ماشین و حتی در حمام.
• کودکان نوپای خود را همراه خود به کتابخانه و کتابفروشی ببرید تا کتاب ها را ببیند و لمس کند. این بازدید ها و مراجعه ها را پیوسته داشته باشید.

از ۳-۶ سالگی شما شاهد دگرگونی‌های زیادی در کودک خواهید بود. از سه سالگی می توانید کتاب‌های تصویری داستانی را با کودکان سهیم شوید. از این سن کودکان می‌توانند خط داستانی را دنبال کنند. سر و كار داشتن با كتاب در خانه و در مهدكودك كودكان را به كشف جهان پيرامون، شناخت و آشنايی با نام كنش‌ها و اشياء و در نتيجه دستيابی به گفتار پربارتر ياری می‌رساند.

هر چه برای کودک خود در سال های پیش از دبستان بیش‌تر کتاب بخوانید، آن ها را در یادگیری سواد پایه تواناتر می سازید. درست همانند یک معجزه است. کودکی که در همه سال‌های پیش دبستانی خود شنونده و بیننده قصه‌ها و کتاب‌های داستانی بوده است، پس از یک دوره زمانی کوتاه که از ورودش به مدرسه می‌گذرد، به شکل اعجاب برانگیزی به یک خواننده توانمند بدل می‌شود. امتحان کنید!

 کدام کتاب‌ها را برای ۳ - ۶ ساله‌ها برگزینیم؟

• کتاب‌های تصویری داستانی با متن‌های بلندتر و موضوع‌های پیچیده‌تر برای کودک خود برگزینید و با او بخوانید.
• کتاب‌های آسان‌خوانی را گزینش کنید و در دسترس کودک کلاس اول خود قرار دهید تا به شکل مستقل بخواند.
• الفباآموزها و عددآموزها برای این گروه سنی نیز کتاب‌های مناسبی هستند.
• خواندن کتاب‌های غیرداستان برای این گروه سنی لازم است.
• در اوقات مناسبی می‌توانید برای کودک خود قصه‌ای را که از پیش از بر کرده‌اید، بازگو کنید. این کار به ویژه به هنگام خواب برای کودکان لذت‌بخش است.
• کودکان در این سن از شعر لذت می‌برند و استعاره‌های را بهتر درک می‌کنند.
• خواندن ترانه‌های عامیانه و یا متل‌ها باید بخشی از برنامه خواندن فرزند شما باشد.

چند رهنمود برای خواندن با کودک ۳ - ۶ ساله

• در این سال‌ها کودکان به شنیدن قصه‌های شما نیازمندند. آن‌ها دوست دارند در هر زمان که دست دهد، به ویژه پیش از خواب، شما برای او قصه بگویید.
• کتاب مناسبی را برگزینید و با صدای بلند بخوانید. به او فرصت دهید که او نیز از یافته‌ای خود از کتاب با شما سخن گوید.
• کتابی را که دوست دارد برای او بخوانید.
• پیش از خواندن با او،‌ یک بار خود آن کتاب را بخوانید تا بتوانید برای او به روانی و زیبایی داستان را بازگو کنید.
• با او به کتاب‌فروشی و یا کتابخانه بروید و از او بخواهید کتاب مورد علاقه‌اش را برگزیند.
• پس از خواندن کتاب انجام فعالیت‌هایی همچون نقاشی از برخی قسمت‌ها داستان و یا اجرای نمایشی از آن می‌تواند برای فرزند شما لذت‌بخش باشد.

در این گروه سنی کودکانی جای دارند که مهارت‌های خواندن را فرا می گیرند و به تدریج آن را گسترش می‌دهند. شنیدن، بیان کردن،‌ خواندن و نوشتن چهار پایه سواد است. شما مهارت شنیدن فرزند خود را با خواندن کتاب برای او از دوران نوزادی تا کنون تقویت کرده‌اید. از زمانی که زبان گشوده است با دادن فرصت برای بازگو کردن واژه‌ها،‌ جمله‌ها و یا کل داستان قدرت بیان او را بالا برده‌اید. او اکنون در آستانه ۷ سالگی با کتاب، شکل حروف الفبا و حتی صداهای آن‌ها در این سال‌ها آشنا شده است، بدون آن که آموزش مستقیمی دیده باشد. گنجینه واژگان کودک در سنین ۷ تا ۹ سال به سرعت وسیع و اطلاعاتش غنی می‌شود؛ بنابراین، کتاب خوانی و قصه‌خوانی برای رشد کودک در این سنین بسیار مهم و ضروری است و می‌بایست کتاب‌ها و قصه‌های مناسب با سن کودک انتخاب شده و برای او خوانده شود.

چگونه کتاب را با کودکان ۷ - ۹ ساله خود سهیم شویم

چگونه کتاب را با کودکانمان سهیم شویم تا افزون بر ماندگار ی عشق خواندن در او، مهارت های خواندن و درک بیشتر مطالب را نیز در او تقویت کرده باشیم؟

• کتاب مناسبی را برگزینید و با صدای بلند بخوانید. به او فرصت بدهید که او نیز با صدای بلند واژه ها یا چند خطی از کتاب را تکرار کند. این کار به او لذت می دهد،‌به شرطی که آن را به یک وظیفه و اجبار تبدیل نکنید.

• کتابی را که دوست دارد برای او بخوانید.

• کتاب های آسان خوانی را در دسترس او قرار دهید تا به شکل مستقل بخواند. مستقل خواندن د راین سن به او لذت می بخشد. شما می توانید از او بخواهید که برای شما داستان را بلند بخواند.
• پیش از خواندن با او،‌یک بار آن را با خود مرور کنید تا بتوانید برای او به روانی و زیبایی بخوانید.
• با او به کتابفروشی و یا کتابخانه بروید و از او بخواهید کتاب مورد علاقه اش را برگزیند.
• پس از خواندن کتاب انجام فعالیت هایی همچون نقاشی از برخی قسمت ها داستان و یا اجرای نمایشی از آن می تواند برای فرزند شما لذت بخش باشد.

کدام کتاب‌ها را برای کودکان ۷ - ۹ سال برگزینیم

• کتاب های تصویری داستانی با متن های بلندتر و موضوع های پیچیده تر برای کودک خود برگزینید و با او بخوانید.
• کتاب های آسان خوانی را گزینش کنید و در دسترس کودک کلاس اول خود قرار دهید تا به شکل مستقل بخواند.
• الفبا آموزها و عدد آموزها برای این گروه سنی نیز کتاب های مناسبی هستند.
• خواندن کتاب های غیر داستان برای این گروه سنی لازم است.
• در اوقات مناسبی می توانید برای کودک خود قصه ای را که از پیش از بر کرده اید، بازگو کنید. این کار به ویژه به هنگام خواب برای کودکان لذت بخش است.
• کودکان در این سن از شعر لذت می برند و استعاره های را بهتر درک می کنند.
• خواندن ترانه های عامیانه و یا متل ها باید بخشی از برنامه خواندن فرزند شما باشد.

در این دوره بیشتر کودکان، خوانندگان توانمند تری شده اند و می توانند به تنهایی بخوانند و از خواندن لذت ببرند. شما به عنوان خانواده باید این شوق خواندن کتاب را در فرزند خود زنده نگاه دارید. هرگز کودک خود را به بهانه درس از خواندن بازندارید. فراموش نکنید که کودک کتابخوان در درس ها نیز موفق تر خواهد بود. زیرا او با خواندن کتاب هایی که دوست داشته است مهارت های خود را در خواندن که مهم ترین آن ها درک مطلب است، بهبود بخشیده است. هستند کودکانی که در این دوره می خوانند، بدون آن که درک درستی از آن چه می خوانند داشته باشند.

بلند بخوانید با نوجوانان و کودکان در آستانه‌ی ۱۰ – ۱۲ سالگی تا :

• خواندن را فرآیندی همراه با احساس امنیت و آرامش بدانند. درباره ی زبان و واژگان بیاموزند. مهارت های شنیداری خود را تقویت کنند. دایره ی واژگان شان را گسترش دهند. در باره ی شخصیت ها، فضاسازی ها و طرح داستان حرف بزنند و آن را با زندگی خود پیوند دهند. در زمینه ی موضوعات گوناگون، اطلاعات به دست بیاورند. در رابطه با مسائل و رفتارهای اخلاقی و اجتماعی تفکر و کنکاش کنند. تبدیل به خوانندگانی ماهر و مستقل شوند. تشویق شوند تا خود شروع به خواندن کنند. دریابند که کدام نویسنده یا سبک نوشتاری را بیشتر دوست دارند.
• به خانواده ی خود وابسته بمانند.
• برای تمام عمر نسبت به مطالعه احساس علاقه کنند.

این شگردهای بلندخوانی را برای ۱۰ – ۱۲ ساله‌ها آزمایش کنید

• خواندن را در ساعت های معین و به شکلی خود انگیخته انجام دهید. در زمان های ممکن می توانید نوجوان را با پرسش هایی، به ادامه ی خواندن علاقه مند کنید: "من نوشته ی جالبی درباره ی بازی دیروز خوانده ام. می خواهی آن را برایت توضیح بدهم یا بخوانم؟"
• به نظر نوجوانان احترام بگذارید. به آن ها اجازه بدهید زمانی که دل شان می خواهد نظرهای شان را برای خود نگه دارند. برای نوجوانی در  این گروه سنی بسیار طبیعی است که مایل باشد موضوع  هایی خصوصی داشته باشد.
• فهرست متنوعی از کتاب ها را برای بلند خوانی انتخاب کنید، از خواندنی ها و کتاب هایی کوتاه، گیرا و آسان گرفته تا مطالبی طولانی و تفکر برانگیز.
• به آن ها یاد بدهید تا در باره ی چیزی که می خوانند فکر کنند. کارشان را با پرسش هایی مانند: "من هرگز به این موضوع به این شکل فکر نکرده بودم، نظر تو در این رابطه چیست ؟" تشویق کنید.
• نوجوانان را با پرسش هایی باز و بدون پاسخ درست یا غلط، اما آموزنده و تفکر برانگیز به بحث وادارید، پرسش هایی مانند: "در این مورد چه احساسی داری؟"، "کدام قسمت نظر تورا جلب کرد؟"، "تو فکر می کردی این شخصیت این طور عمل کند؟"، "اگر تو جای او بودی چه می کردی؟" ...

 کتاب‌هایی را برگزینید که نوجوانان ۱۰ – ۱۲ ساله دوست دارند

• نوجوانان به تازگی به شکلی فزاینده به مسائل و رویدادهای ملی و جهانی علاقه نشان می دهند. سر مقاله هاو مطالب جالب روزنامه ها و مجله ها را برای شان بخوانید.
• نوجوانان در این دوران شروع به تعریف و دریافت موضوع ها و عملکردهایی می کنند که آن ها را بی همتا و متمایز می کند و تلاش دارند دریابند در کجای جهان ایستاده اند. برای شان رمان هایی را انتخاب کنید که در آن شخصیت نوجوان داستان با مسائل بلوغ و بزرگسالی روبه رو ست.
• نوجوانان، بیشتر اوقات مراجع قدرت را زیر سوال می برند. برای شان رمان های کلاسیک و مدرن در رابطه با مسائل مهم اجتماعی بخوانید. برای نمونه در این باره که چگونه گاهی مصلحت جمع بر مصلحت فرد برتری می یابد.
• نوجوانان و کودکان در آستانه ی نوجوانی بسیار تلاش می کنند به استقلال دست یابند، اما از سوی دیگر مایل اند  وابستگی های خود را به خانواده حفظ کنند. کتاب هایی را که خود دوست دارید، برای شان بخوانید و سبب علاقه تان را به این کتاب ها برای آن ها توضیح دهید. کتاب هایی را برای شان بخوانید که به شما امکان می دهند درباره ی موضوعی ویژه با هم گفت و گو و تبادل نظر کنید، کتاب هایی در زمینه ی اساطیر یا داستان های علمی- تخیلی.
• نوجوانان رفته رفته مسائل ﭘیچیده و انتزاعی را درک می کنند، به تجزیه و تحلیل رفتار و روحیات دیگران می پردازند و علت اختلاف نظرهای خود را با دیگران در می یابند. کتاب هایی را بخوانید که آن ها را در تفکر و تحلیل بیرون از چارچوب های معمول زندگی به چالش بکشد و سبب شود جهان را خارج از دنیای تجربه های فردی خود درک کنند. 
• نوجوانان، پیوسته به آینده، اینکه می خواهند چه بخوانند، چه کاره شوند و ... فکر می کنند.  برای شان کتاب هایی انتخاب کنید که مجموعه ی گسترده ای از امکانات و تجربه ها را  به آن ها معرفی کنند.

چه کتاب‌هایی را برای فرزندان ۱۰ – ۱۲ ساله خود برگزینید

• رمان های واقعگرا
• داستان های فانتزی
• داستان های تاریخی
• کتاب های شعر
• ادبیات غیرداستان: از کتاب های زیست محیطی تا کتاب های علمی
• زندگینامه ها

 چند رهنمود برای آن که فرزندان ۱۰ – ۱۲ ساله شما کتابخوان‌تر شوند

کودکان و نوجوانان در این سن هم دوست دارند که بزرگتر ها برایشان کتاب بخوانند. سنت بلند خوانی را در خانواده حفظ کنید. در خانه اوقاتی را به خواندن با فرزند خود اختصاص دهید. یک خواندن مشارکتی. یک پاراگراف یا یک صفحه را شما بخوانید و آن گاه نوبت به او می رسد. او نیز بخش هایی را بلند می خواند. او را در خواندن تشویق کنید. سعی کنید کمتر عیب جویی کنید و این زمان را به زمانی پر از شادی و لذت بدل سازید. از او بخواهید که کتابی را مستقل بخواند و سپس درباره آن کتاب با او گفت و گو کنید. این گفت و گو او را بر می انگیزاند که دوباره آن کتاب را بخواند و این بار با دقت بیشتر. از این سن فرزندان خود را تشویق کنید که داستان های بلند تر بخوانند. برای نمونه رمانی که از چندین فصل تشکیل شده است. ممکن است ابتدا به این کار تمایلی نشان ندهد. سعی کنید داستان بلند گیرایی را برگزینید و فصل به فصل با او همراهی کنید و با یکدیگر بخوانید. پس از مدتی او به سوی مستقل خواندن این گونه از کتاب ها روی خواهد آورد. او را تشویق کنید درباره آن کتاب بنویسد و یا اگر دوست دارد از تخیل خود سود جوید و صحنه ای را تقاشی کند. گونه های مختلفی از ادبیات را برای خواندن با او برگزینید و به او پیشنهاد کنید تا بخواند: از داستان های کلاسیک نسبتاً بلند تا زندگینامه ها

منبع : https://ketabak.org/ep55a

دخالت دیگران در بچه داری و تأثیر آن در تربیت فرزند

دخالت دیگران در بچه داری در دو سطح به خانواده‌ها آسیب وارد می‌کند. سطح اول که به خود والدین مربوط می‌شود این است که مواردی نظیر کاهش اعتماد به نفس پدر و مادر، بروز ناهماهنگی بین زوجین و افزایش مواجهه با اختلاف نظرها و تعارضات بین فردی حول محور تربیت فرزند را دربرمی‌گیرد. 

سطح دوم به آسیب‌هایی اشاره دارد که مستقیماً به کودک وارد می‌شوند. در شرایطی که دیگران دائماً در بچه‌داری والدین دخالت می‌کنند، جایگاه پدر و مادر به عنوان مراجع قدرت در نگاه کودک متزلزل می‌شود. در نتیجه توصیه‌های والدین میزان تاثیرگذاری خود را از دست می‌دهند. همچنین مواجهه با توصیه‌های ضد و نقیض از جانب والدین و اطرافیان ذهن بچه‌ها را سردرگم کرده و حتی می‌تواند آن‌ها را مضطرب و پریشان سازد. از همین رو بسیار اهمیت دارد که بتوانید اوضاع را مدیریت کنید و نگذارید این دخالت‌ها تأثیر معناداری در روند تربیت فرزندتان ایجاد نماید.

 راهکارهایی برای مدیریت دخالت دیگران در بچه داری

مسلما نمی‌توان به طور کل از اظهار نظر افراد دیگر به خصوص بزرگ‌ترها در مورد روش تربیت فرزند جلوگیری کرد اما با یادگیری برخی مهارت‌ها می‌توان این اوضاع را تا حدی تحت کنترل درآورده و مدیریت نمود. ما در ادامه به چند نمونه از این راهکارها اشاره کرده‌ایم.

مهارت جرات مندی را یاد بگیرید

جرات مندی یکی از مهارت‌های بین فردی ضروری برای زندگی است که روانشناسان همواره بر آن تأکید زیادی می‌کنند. این مهارت باعث می‌شود که بتوانید در برابر خواسته‌ها و اظهار نظرهای غیر منطقی دیگران به شیوه‌ای محترمانه بایستید بدون اینکه رفتار پرخاشگرانه‌ای از خود نشان دهید و یا به آن‌ها توهین کنید. در مهارت جرات مندی روانشناسان به شما کمک می‌کنند موضعی معتدل در برابر دیگران داشته باشید و از انفعال یا رفتار عکس آن یعنی پرخاشگری دوری گزینید.

برای مثال یک والد جرات مند هنگام برخورد با دخالت‌های دیگران در مورد روش بچه‌داری خود با فرد مقابل بحث یا جنجال راه نمی‌اندازد اما منفعلانه نیز عمل نمی‌کند و اجازه نمی‌دهد این رفتارها ادامه پیدا کنند. شما در این شرایط می‌توانید با گفتن جملاتی ساده به فرد مقابل نشان دهید برای او احترام قائل هستید اما این احترام به این معنی نیست که هر رفتار او را تأیید می‌کنید یا به آن تن می‌دهید. اگر فکر می‌کنید در اجرای این مهارت مشکل زیادی دارید یا درباره آن چیز چندانی نمی‌دانید مراجعه به یک روانشناس و مطالعه کتاب‌های خودیاری در این زمینه می‌تواند تا حد زیادی به شما یاری برساند.

برای کاهش دخالت دیگران در بچه داری حد و مرزها را مشخص کنید

یکی از عواملی که به طور کل در دخالت دیگران در امور زندگی نقش مهمی دارد نداشتن مرزهای روشن و درهم آمیختگی بسیار زیاد با افراد خارج از اعضای خانواده است. در واقع اگر شما نتوانید حریم خصوصی زندگی خود را حفظ کنید و دائماً مسائل مربوط به خانواده‌تان را به هر دلیلی با دیگران به اشتراک بگذارید نمی‌توانید انتظار داشته باشید که آن‌ها به استقلال شما احترام بگذارند و در امورات مختلف مربوط به زندگی‌تان دخالت نکنند. این دخالت‌ها معمولاً تنها به بچه‌داری محدود نمی‌شوند و سایر جنبه‌های زندگی مشترک را نیز دربرمی‌گیرند که در اکثر موارد آسیب‌زننده خواهند بود.

با اعتماد به نفس بیشتری عمل کنید

در بسیاری از موارد رفتار دیگران واکنشی به طرز برخورد خود ماست. اگر شما در زمینه تربیت فرزند احساس کارآمدی کافی داشته باشید و بتوانید با اعتماد به نفس ظاهر شوید دیگران کمتر به خود اجازه می‌دهند تا در این مورد دخالت نمایند. البته این امر به خصوص در تجربه اول بچه داری آسان نیست. با این حال اگر فرزندپروری شما دائماً با کسب آگاهی و مهارت‌آموزی همراه باشد به مرور این اعتماد به نفس نیز به دست می‌آید.

برای کاهش دخالت دیگران در بچه داری در مورد حساسیت‌های خود آگاه باشید

زنان اغلب بعد از پشت سر گذاشتن دوران بارداری و زایمان از نظر روانی دست خوش تغییراتی می‌شوند که معمولاً آن‌ها را حساس‌تر کرده و زودرنجی آن‌ها را افزایش می‌دهد. در این شرایط ممکن است حرف‌ها و توصیه‌های دیگران که شاید تنها از سر دلسوزی بیان شوند باعث آزردگی خاطر بسیار زیاد بانوان شده و آن‌ها را به شدت به هم بریزد.

اگر شما در این شرایط از وضعیت جسمانی و روانی خود، حساسیت‌های مرتبط با دوران بعد از زایمان و بارداری آگاه باشید کمتر تحت تأثیر این دخالت‌ها قرار می‌گیرید و راحت‌تر از آن‌ها عبور می‌کنید. اگر احساس می‌کنید این زودرنجی‌ها با احساس غمگینی شدید یا بی‌لذتی از اموری که قبلاً برای شما جذاب بوده‌اند همراه شده‌اند؛ احتمال بروز افسردگی پس از زایمان را نیز باید در نظر بگیرید و در مورد آن با یک روانشناس بالینی مشورت نمایید.

منبع : هنر زندگی

اثرات کشیدن نقاشی انقدر مهم و موثر است که حتی روانشناسان برای آرامش و رفع استرس برای بزرگسالان هم رنگ آمیزی را توصیه کرده اند ،کودک با‌کشیدن نقاشی ضمن اینکه هیجانات و خشم خود را بیرون میریزد تمام عواطف و احساس خود را در آن نشان میدهد .

 فواید نقاشی کشیدن در کودکان

کودک با نوع خط کشیدن ها استفاده از انواع رنگها و کشیدن انواع اشکال احساس و افکارش را بر روی کاغذ نشان میدهد معمولا روانشناسان کودک از روی تفسیر نقاشی کودکان میتوانند بسیار به رفتار کودکان پی برده و خلقیات اون رفتار را تحلیل کنند .
حتی در بسیاری از مراکز درمانی نقاشی کشیدن به عنوان راه کار درمانی و درمان کردن کودکان استفاده میشود .
نظم در کشیدن و مقدار فضایی که نقاشی صفحه را اشغال میکند همه بیانگر حالات و روحیات و اخلاق کودک است.
حتی کارشناسان این فن میزان هوش کودکان را از روی نقاشیهایشان سنجش میکنند.

نقاشی کشیدن کودکان

کودکانی که نقاشی کشیدن را دوست دارند و دائم نقاشی میکنند کودکان خوشحال و سر حالی هستند.
حتی با نقاشی میتوان مسائل مختلف آموزشی را به کودکان آموزش داد چرا که رنگ و تصویر اولین چیزی است که کودک میبیند و در ذهنش نقش میبندد .
در آموزش نقاشی و آموزش علوم دیگر به وسیله نقاشی و حتی تحلیل و تفسیر نقاشی باید محل زندگی کودک نوع بزرگ شدن نحوه ی تربیت و نوع فرهنگ را در نظر گرفت چرا که هر کودک با کودک دیگر متفاوت است .
در کشیدن نقاشی و رنگ کردن باید سن کودک را در نظر گرفت زیرا هر رنگ ممکن است در یک سنی طبیعی و در سن دیگر هشدار دهنده باشد .

پس با علم به این موضوع که نقاشی کشیدن و تفسیر آن بسیار مهم است بهتر است کودکان را تشویق به کشیدن کرد حتی نقاشی کشیدن یک خلق است و کودکان و حتی بزرگسالان از خلق آثار بسیار لذت میبرند و باعث آرامش و اعتماد به نفس آنها میشود و برای تفسیر و تحلیل و درمان با نقاشی بهتر است حتما تحت نظر کارشناس و متخصص این علم قدم برداریم.

کارشناس روانشناسی | مریم السادات شریعتی

کودک در هر سنی باید انواع اسباب بازی  مخصوص آن سن را تجربه کند زیرا مرحله هایی که کودک آن را تجربه میکند با اسباب بازی کودک کامل تر میشود مثلا زمانی که کودک در مرحله دهانی است باید اسباب بازی ها طوری باشد که به شناخت کودک با خوردن ولمس توسط دهان کمک کند و جوری باشد که برای سلامتی کودک خطر نداشته باشد .

اسباب بازی داری رنگ و غیر بهداشتی نباشد و یا دارای قطعات ریز نباشد یا زمانی که کودک در مرحله حسی و حرکتی هست باید اسباب بازیهای متناسب با آن سن را تجربه کند تا به پشت سر گذاشتن موفق آن مرحله کمک کند چرا که بازی در رشد کودک بسیار موثر است و حتی قسمتی از روان شناسی را به بازی درمانی اختصاص داده اند.

در بازی درمانی مربی یا مشاور سعی دارد رفتار اشتباه کودک را به صورت غیر مستقیم اصلاح کند و این کار در حین بازی و نوع بازی کردن صورت میگیرد .

اسباب بازی استاندارد کودک

اکثر اسباب بازیهای استاندارد رده سنی قابل استفاده کودک را بر روی جعبه آن درج کرده در صورت عدم آگاهی از نوع و انتخاب اسباب بازی مفید میتوان به آنها توجه کرد.

گاهی والدین و یا اقوام نزدیک مثلا میخواهند به کودک لطف کرده و اورا بدون آگاهی و شناخت از اسباب بازی غرق در وسایل بازی میکنند اما این کار کاملا اشتباه است زیرا ضمن اینکه کودک تنوع طلب و زیاده خواه میشود از خلاقیتش کم میشود چرا که کودکی که میتواند زمان زیادی را به یک اسباب بازی بپردازد به مهارت حل مسئله و خلاقیت دست پیدا میکند و متوجه میشود با یک وسیله چطور میتواند زمان زیادی سرگرم بود.

کودکی که بتواند در کودکی خلاقیت و حل مسئله را تجربه کند و آموزش ببیند بهتر میتواند در بزرگسالی با مشکلات روبه رو شود بهتر میتواند صبر کن و بهتر میتواند راه حل درست را انتخاب کند .

مضرات بازی با اسباب بازی برای کودک

پس همانطور که اسباب بازی و نوع بازی میتواند برای کودکان بسیار مفید باشد به همان صورت هم میتواند خطر افرین و مضر باشد .

هرچه تعداد کودک را پر از اسباب بازی کنید تمرکز کودک کم میشود نمی‌تواند به یک وسیله متمرکز شود پس دچار آشفتگی فکر و عدم تمرکز میرسد و تربیت کودک زیر شش سال انقدر اهمیت دارد که روانشناسان میگویند بیشتر شخصیت کودک در بزرگسالی حاصل تربیت کودک است‌.

اگر فرزند شما خیلی اسباب بازی دارد و به آنها توجه نمیکند بهتر است اسباب بازیهایش را قسمت کرده و کم کم به اون نشان دهید و مقداری از اسباب بازیهایش را در جایی پنهان کنید تا فراموش کند یا وقتی به او میدهید بعد از مدتی ذوق داشته باشد پس اگر هم کودک زیاد اسباب بازی دارد و برایش تهیه شده بهتر است آرام آرام و کم کم با آنها بازی کند .

طی تحقیق پژوهشگران دانشگاه Toledo در اوهایو Ohio در ایالات متحده آمریکا، ۳۶ کودک نوپا صورتگرفت. در این تحقیق به مدت نیم ساعت تا یک ساعت کودکان با چهار و یا شانزده اسباب بازی در اتاق بازی کردند و نتیجه این تحقیق بسیار جالب بود که کودکانی که اسباب بازی های بیشماری دارند پریشان تر هستند و از بازی لذت نمی برند.

کارشناس روانشناسی | خانم شریعتی

13 کاری که می‌توانید برای کمک به پرورش خلاقیت کودکان تان در منزل انجام دهید به شرح زیر است:

1_ بگذارید کودک اشتباه کند:

بچه‌هایی که از شکست خوردن بترسند، کنجکاوی در آن‌ها سرکوب می‌شود. اگر فرزند شما بعد از اشتباه نا امید شد یا احساس شکست کرد با او برای جبران و تغییر نتیجه صحبت کنید. او را راهنمایی کنید که چطور می‌تواند اشتباهش را جبران کند. فقط راهنمایی کنید و خودتان اشتباه او را اصلاح نکنید.

2_ او را تشویق کنید:

هر اقدام مثبت و هر تلاش کودکتان را تحسین کنید. پاداش‌های کلامی بهترین نوع تشویق هستند. اگر در تشویق‌ها بیش از حد چهارچوب مدار هستید و از جدول ستاره استفاده می‌کنید، سعی کنید با دیدن اتفاقات خلاقانه در کودک او را تشویق و تحسین کنید و حتی ناگهانی به او ستاره یا جایزه دهید.

3_ بگذارید به هم بریزد و کثیف کاری کند:

معمولا مادران نسبت به تمیزی منزل و کودکشان حساسیت و وسواس بیش از اندازه دارند. سعی کنید اتاق یا فضایی برای کودک تعیین کنید که در آن جا هر کاری خواست انجام دهد. دیوارها را کاغذی کنید تا روی آن‌ها نقاشی کند. زیر پای او با یک بنر یا پارچه می‌تواند بوم نقاشی و یک پارک واقعی باشد. بگذارید کثیف کاری کند و شما نیز گاهی با او همراهی کنید.

وسواس تمیزی در سنین پایین جلوی خلاقیت کودک را می‌گیرد. اگر از بی نظم شدن فرزند نگرانید، به او توضیح دهید که بعد از بازی نیاز است که دست‌ها و بدنش شسته شود و محیط برای دفعه بعدی آماده باشد.

4_ خلاقیت کودکان | الگوی خلاقیت فرزند باشید:

شما الگوی فرزندتان هستید. اگر کودک والدین را در حال ساخت یا تعمیر چیزی ببیند او هم یاد می‌گیرد که باید پذیرای خلاقیت‌ها باشد. به کارهای خلاقانه کودکی خود فکر کنید و برای کودک توضیح دهید و از او بخواهید این کارها را بکند.

5_ برای فرزند وقت بگذارید:

بازی کردن دنیای کودک است و در بازی است که کودک دنیای خودش را می‌سازد. با او بازی کنید. نقش‌هایی که می‌خواهد بر عهده بگیرید و صبوری کنید. خسته اید، مشکل مالی دارید، شرایط کارتان بد است و ... کودک این‌ها را نمی‌فهمد دنیای خودش را دارد. به دنیا و بازی کودک احترام بگذارید.

6_ ذهن باز و روشن داشته باشید:

به فرزندانتان حق انتخاب بدهید تا برای مستقل فکر کردن ترسی نداشته باشند. بگذارید غذا، لباس، اسباب بازی و بازی مورد علاقه اش را خودش انتخاب کند. البته ایجاد محدودیت در انتخاب‌ها برای کودک لازم است. اگر کودک شما همه چیز را با هم می‌خواهد، چند حق انتخاب پیش روی او بگذارید و از او بخواهید از بین این‌ها انتخاب کند. اگر دوست دارد در آشپزخانه بازی کند، وسایل محدودی در اختیار او قرار دهید و آشپزخانه را به شکل یک اتاق جادوگری یا آزمایشگاه در بیاورید.

7_ خلاقیت کودکان | سوال‌های باز بپرسید:

طرح کردن سوال‌های باز پاسخ و مفهومی، به پرورش تفکر خلاق کودک کمک می‌کند. نحوه پاسخ به این سوالات، میزان هوش و خلاقیت کودک شما را پیش بینی می‌کند. سوالاتی مثل اینکه اگر خورشید در حیاط ما باشد چه می‌شود؟ یا اگر همه درختان آواز بخوانند چه می‌شود؟ اگر همه کفش‌های دنیا یک اندازه باشد چه می‌شود؟ اگر هیچوقت وسایل خانه خراب نشوند چه می شود؟

8_ با تخیلات کودک همراه باشید:

معمولا اکثر کودکان در سنین پیش دبستانی، دوستان و دنیای تخیلی خود را دارند. قوه تخیل یکی از توانایی‌های کودک است که داشتن آن بسیار نعمت خوبی است. با دوستان خیالی او صحبت کنید، حتی وقتی دوست خیالی او حضور ندارد در موردش با فرزندتان صحبت کنید و سراغش را بگیرید. در دنیای تخیلی کودک قرار بگیرید و تا زمانی که اشتباه خطرناک نکرده یا آسیبی کودک را تهدید نمی‌کند، او را همراهی کنید.

9_ به کودک خود استقلال بدهید:

کنترل گر نباشید و گاهی به تنهایی کودک احترام بگذارید. اگر کودک تنهایی در حال بازی است، گاهی به او لبخند بزنید که حضور شما را حس کند اما شما هم خود را به کاری مشغول کنید و مدام از او نپرسید «داری چکار می‌کنی؟» از زندگی و فرزندتان با تمام سختی‌ها لذت ببرید.

10_ خلاقیت کودکان | به اسباب بازی‌های کودک بها دهید:

اسباب بازی‌های کودک تنها ابزار و سلاح‌های کودک است و هرچه این سلاح‌ها متنوع‌تر و خلاقانه‌تر باشد، آینده کودک سالم‌تر است. کودک لازم است تنوع در اسباب بازی‌ها را تجربه کند. پسران می‌توانند عروسک و دختران نیز ماشین یا اسلحه داشته باشند. اینکه کودک دختر از ابتدا فقط مادری و خانه داری را بازی کند و پسر فقط رانندگی، تیر اندازی یا کار بیرون از منزل را تجربه کند، در آینده مانع از رشد خلاقیت آن‌ها می‌شود.

11_ استفاده از تلویزیون و بازی‌های کامپیوتری را کاهش دهید:

ممنوع کردن موبایل، تلویزیون یا کنسول خانگی امری نشدنی است، اما باید نحوه و میزان ارتباط کودک با این وسایل کنترل شود. البته بازی‌های رایانه ای تا حدی به افزایش خلاقیت کودک کمک می‌کند اما نباید از بازی‌های فیزیکی و حقیقی بیشتر و جذاب‌تر شود. پرخاشگری، انزوا، تیک عصبی، آسیب‌های جسمی، چاقی و ... از مضرات بازی‌های رایانه ای و تماشای بیش از حد تلویزیون است.

12_ اجازه دهید کودک در جمع بازی کند:

تمایل به تنها بودن در کودک اصلا نشانه خوبی نیست. مخصوصا که برخی والدین بخاطر ترس‌ها و وسواس‌های بیمارگونه خود، کودک را از جمع همسالان دور نگه می‌دارند. مثلا یاد گرفتن فحش چیز بدی نیست و طبیعتا این اتفاق خواهد افتاد، بلکه کودک باید یاد بگیرد که فحش دادن عمل زشتی است و نباید آن را در حرف زدن خود به کار ببرد.

بازی در جمع بسیار مفید است و مهارت‌های ارتباطی کودک را تقویت می‌کند. نحوه ارتباط با دیگران، مفهوم نوبت، حقوق دیگری، از خود گذشتگی و کار جمعی مهم‌ترین مزایای بازی در جمع است.

13_ قضاوت و مقایسه نکنید:

هر کودک دنیا، علایق و سلیقه‌های منحصر به فرد خود را دارد. هرگز با قضاوت‌های ارزشی خوب و بد یا مقایسه کودک با دیگر همسالان، سعی در تربیت او نداشته باشید. کاهش اعتماد به نفس، محافظه کاری و احساس حقارت ساده‌ترین پیامدهای مقایسه شدن است.
.
منبع : هنر زندگی

همین که تصمیم می گیرید کودکتان را به مهدکودک یا مدرسه بفرستید یا حتی برای چند ساعت پیش یکی از اقوام بگذارید، شروع می شود. کودک به هر کاری متوسل می شود تا شما را از این کار منصرف کند. گریه می کند، داد می زند، حتی سردرد و سرگیجه سراغش می آید تا شما او را رها نکنید. شاید در این مواقع با خودتان بگویید که «داره خودشو لوس می کنه!» و بدون توجه به علائمی که نشان می دهد او را در موقعیت رها کنید، اما واقعیت این است که او دچار اضطراب شده و نمی تواند کنترلی بر این اضطراب داشته باشد. اگر فکر می کنید استرس و اضطراب فقط به دنیای بزرگ ترها تعلق دارد، اشتباه می کنید.

اضطراب سراغ بچه ها هم می رود!

این اختلال چیست؟

اضطراب یک احساس ناخوشایند و مبهم هراس همراه با منشایی شناخته یا ناشناخته است که با عدم اطمینان، درماندگی و برانگیختگی فیزیولوژیک در برابر موقعیتی که استرس زا بوده اتفاق می افتد. اضطراب جزئی جدایی ناپذیر از زندگی طبیعی دوران کودکی است و گاهی حتی برای رشد کودک آسیب می زند و موجب بروز اختلال در او می شود. اختلال اضطرابی یکی از اختلال های شایع دوران کودکی و نوجوانی است که می تواند زمینه برخی اختلال های دیگر را هم فراهم کند. این مدل اضطرابی از برخی جهات در کودکان و بزرگسالان متفاوت است.

علل اضطراب چیست؟

تاکنون چند علت برای این مشکل شناخته شده است. یکی از عوامل، زیست شناختی و فیزیولوژیک است مثل کم کاری یا پرکاری هورمون ها در بدن، کمبود قند خون یا بی نظمی در ضربان قلب، کمبود برخی اسیدهای آمینه، منیزیم، اسید فولیک و B12 هم می تواند بر اضطراب اثر بگذارد. در این حالت فیزیک زیستی کودک به هم می ریزد و زمینه اضطراب او را فراهم می کند. عوامل محیطی و خانوادگی و فشارهایی که در محیط خانواده و مدرسه بر کودک وارد می شود، یکی دیگر از علل بروز اضطراب است. ضمن اینکه عوامل ژنتیک هم در بروز این اختلال موثرند. عوامل الگویی و یادگیری اجتماعی و البته همنشینی با افراد مضطرب هم می تواند باعث بروز اضطراب در کودک شود.

علائم اضطراب کدام است؟

برخی از علائم فیزیکی و روانی اضطراب در کودکان شامل احساس خستگی، عصبی بودن و بی قراری، ترس و نگرانی، بی خوابی یا بدخوابی، تپش قلب و تنفس نامنظم و سریع، عرق کردن، سردرد و سرگیجه، مشکل در تمرکز و حافظه، لرزش یا پرش عضلات و تکرر ادرار است. البته علائم روانی این اختلال به زمینه بروز اضطراب هم بستگی دارد. واقعیت این است که از 9 ماهگی کودک می تواند اضطراب را درک کند و اگر فشار در خانه یا محیط زندگی کودک باشد می تواند او را مستعد ابتلا به اضطراب کند.

انواع اختلال اضطرابی

کودکان ممکن است انواع اختلال های اضطرابی را تجربه کنند؛ که برخی از آنها در زیر نام برده شده است. اضطراب فراگیر و منتشر شده که در آن کودک دائم نگران است، مثلا با دیدن مرگ یکی از اقوام مدام نگران است که والدینش هم بمیرند. اختلال هراس خاص یکی دیگر از انواع اختلال است که باعث می شود کودک از مواجهه با موقعیت یا شی ترسناک اجتناب کند. اختلال هراس اجتماعی در دوران کودکی و اوایل دوران جوانی زیاد دیده می شود. در این اختلال کودک از صحبت در جمع اجتناب می کند، لزرش صدا دارد و از محیط های اجتماعی دوری می کند. دیگر انواع اختلال ها شامل اختلال وسواس فکری و عملی، اختلال استرس پس از سانحه، هراس از مکان های باز، اختلال استرس حاد، اختلال اضطراب جدایی و اختلال پانیک است. در همه این موارد اضطراب وجه مشترکی است که به صورت یک واکنش رفتاری بروز می کند.

شیوع در چه سنی است؟

سین شیوع خاصی نمی توان برای این اختلال در کودکان درنظر گرفته. همان طور که گفته شد کودک از 9 ماهگی واکنش های محیطی را درک می کند و آمادگی دچارشدن به اضطراب را دارد. بیش از 10 درصد این گروه سنی در مقطعی از رشد دچار این اختلال می شوند. به عنوان مثال اضطراب جدایی بین 9 تا 18 ماهگی به اوج خود می رسد و تا حدود 2.5 سالگی کاهش می یابد. مثلا اختلال اضطراب جدایی، اختلال اضطراب فراگیر و جمعیت هراسی در کودکان و نوجوانان بسیار به هم مرتبطند زیرا در اکثر کودکان اگر یکی از این دو اختلال نیز وجود دارد. این اختلال اضطراب شایع ترین اختلال اضطرابی در دوران کودکی است اما در 30 درصد موارد کودک متبلا به اختلال اضطراب فراگیر به طور همزمان مبتلا به دو اختلال دیگر هم هست.

راه های تشخیص کدام است؟

کودکی که برای خوابیدن ترس دارد، در خوردن غذا مشکل دارد، مدام دلش درد می کند یا نمی خواهد به مدرسه برود و شب ها هم کابوس می بیند، اگر به مدت 4 هفته این علائم را همراه با علائمی مانند سردرد و دل درد داشته باشد، دچار اختلال اضطرابی است و باید تحت نظر روان پزشک و روان درمانگر قرار گیرد. به طور کلی یکی از ملاک های تشخیصی طول مدت اختلال است که حداقل 4 هفته است و همراه با اضطراب شدید و از لحاظ رشدی نامتناسب در مورد جدایی از خانه بروز می کند.

همه راه های درمانی!

درمان این اختلال به دو صورت روان درمانی و دارودرمانی است و طیف متنوعی از درمان را شامل می شود. درمان های دارویی شامل داروهای ضداضطرابی مانند داروهای مهارکننده بازجذب سروتونین است اما به جز دارودرمانی می توان درمان های دیگر مانند درمان ها شناختی- رفتاری، آموزش خانواده، حساسیت زدایی، الگودادن، آموزش تنفس، بازی های تخیلی، رویاپردازی و مشاوره رفتاری را هم در برنامه درمانی کودک قرار داد. بدون شک دوره درمان براساس وضعیت کودکی که مراجعه کرده متفاوت است. گاهی اوقات لازم است فرد یک سال تحت درمان باشد و گاهی علائم خفیف است و 6 تا 8 جلسه درمان کفایت می کند.

چطور می توان پیشگیری کرد؟

ورزش، تغذیه و افزایش مهارت های کودکان در کنار حمایت های محیطی والدین و حمایت های اجتماعی می تواند در پیشگیری از بروز این اختلال کمک کننده باشد. اگر به هر دلیل کودکی دچار اضطراب شده باشد والدین باید صبور باشند و آنها را سرزنش و تهدید نکنند مثلا وقتی کودک به مهد کودک می رود یا در خانه تشنج و دعوا وجود دارد و ما در مدام تهدید به رفتن می کند، می تواند اضطراب ایجاد کند. همچنین والدین باید از موقعیت هایی که باعث هراس و اضطراب کودکان می شود، دوری کنند.

اگر کودک از عروسک های بزرگی که جلوی فروشگاه ها یا رستوران ها می ایستند، می ترسد والدین باید به جای دورکردن کودک از محل دست او را بگیرند و با هم نزدیک آدمی شوند که لباس مثلا خرس یا خرگوش پوشیده است. وقتی کودک در کنار شما باشد با اضطراب کمتری به عروسک نزدیک می شود و شاید پس از چند دقیقه همه نگرانی او از بین برود. مانند انجام برخی فعالیت های خانوادگی مانند تنظیم برنامه های تفریحی و گردشی طی هفته برای کودک، شرکت در کلاس های ورزشی و شرکت دادن کودک در مهمانی های گروه همسالان می تواند موثر باشد. والدین باید توجه داشته باشند که اگر این اضطراب ها درمان نشود می تواند در بزرگسالی هم ادامه پیداکند.

منبع : مجله تکناز

مسلما شما هم مثل هر پدر یا مادر دیگری از دروغ گفتن فرزندهایتان بیزار هستید و دوست دارید هر چه زودتر این عادت بد را از آنها دور کنید.

ممکن است بعضی از والدین تصور کنند که دروغ گفتن در ذات بچه است و این وظیفه والدین است که برای اینکه جلو عادت شدن آن را بگیرند، آنها را برای دروغگویی شان تنبیه کنند. واقعیت این است که خیلی وقت ها خود والدین زمینه را برای دروغگویی فرزندشان ایجاد می کنند.

این آن اشتباهی است که والدین مرتکب می شوند: آنها با عصبانیت و تهدید با فرزندانشان روبه رو شده و آنها را متهم میکنند. اگر خشن برخورد کرده و بخواهید تنبیه شان کنید، از اینکه واقعیت را به شما بگویند میترسند. اگر احساس امنیت کنند، صادق خواهند بود. پس با آنها با ملایمت رفتار کرده و بر صداقتشان تاکید کنید.

در زیر به نمونه هایی اشاره میکنیم تا منظورمان را بهتر متوجه شوید. تصور کنید که متوجه شده اید که پسر نه ساله تان از یک سوپرمارکت آبنبات دزدیده است. دو داستان مختلف برایتان مطرح میکنیم.

الف:

مادر: (با صدایی اتهامی) این آبنبات رو از کجا آوردی؟
فرزند: تو جیبم پیداش کردم.
مادر: از سومارکت دزدیدیش؟
فرزند: نه، من ندزدیدمش!
مادر: ولی من میدونم که اینکارو کردی. خواهرت گفت که دیده این کارو کردی. الان هم داری به من دروغ میگی.
فرزند: نه اون دروغ میگه. من ندزدیدمش.
مادر: پس از کجا آوردیش؟ با دروغی که گفتی دو بار تنبیه میشی.

ب:

مادر: میبینم که یه آبنبات داری. من که اینو برات نخریدم، خواهرت هم گفت که دیده اون رو از سوپرمارکت برداشتی.
فرزند: (به پایین نگاه میکند)
مادر: من اصلاً از خبرچینی کردن خوشم نمیاد، اینو به خواهرت هم گفتم. اما خیلی مهمه که چیزی از جایی بدون اجازه برنداری. اینم خیلی مهمه که هیچوقت به همدیگه دروغ نگیم. میدونی که ما یه خانواده هستیم و صادق بودن تو خانواده خیلی مهمه. تو باید به من اعتماد کنی و منم به تو اعتماد کنم.
فرزند: من منظوری نداشتم. یکدفعه ای شد.
مادر: میدونم عزیزم. احتمالاً شیطون گولت زده. اما من به تو افتخار میکنم که به من راستش رو گفتی. این کار سختیه. حالا بیا با هم به سوپرمارکت بریم تا آبنبات رو بهشون پس بدی.

در داستان اول، مادر فرزند خودش را مجبور به دروغ گفتن می کند. و در چنین مواردی، بیشتر افراد انکار میکنند و حالت دفاعی به خودشان میگیرند چون صادق بودن به ضررشان تمام خواهد شد. در داستان دوم، مادر خیلی روراست موضوع را با پسرش مطرح میکند و طوری رفتار میکند که می داند فرزندش چه کرده است. حالا میتواند روی اهمیت صداقت بعنوان یک ارزش خانوادگی تاکید کند و برای فرزندش توضیح دهد که درک میکند و به او درس صداقت بدهد.

برای هر کسی در هر سنی صادق بودن شجاعت میخواهد. بنابراین این وظیفه والدین است که به فرزندانشان آموزش دهند که برای گفتن حقیقت شجاع باشند.

در زیر به سه نکته اشاره میکنیم که کمکتان میکند صداقت را به فرزندانتان آموزش دهید:

1. از خیلی کوچکی، با فرزندانتان درمورد ارزش صداقت در خانواده تان صحبت کنید. به آنها بگویید که این برای همه شما خیلی مهم است که بتوانید همیشه روی همدیگر برای شنیدن حقیقت، حتی اگر سخت باشد، حساب کنید. اگر بین والدین و بچه ها صداقت نباشد، اعتماد و نزدیکی در خانواده وجود نخواهد داشت. صداقت پایه و اساس روابط خانوادگی و اعتماد و احترام متقابل است. به فرزندانتان بگویید که برای حمایت و دفاع از آنها هر کاری از دستتان برآید انجام میدهید، حتی برایشان میجنگید اما اگر بفهمید که به شما دروغ گفته اند، رابطه تان به کلی تغییر خواهد کرد. وقتی اعتماد از بین برود، زمان زیادی میخواهد تا دوباره ایجاد شود.

2. نه تنها در کلماتتان بلکه در سبک زندگیتان هم برای فرزندانتان الگوی صداقت باشید. اگر خودتان با فرزندانتان صادق نباشید، نمیتوانید از آنها انتظار داشته باشید که حقیقت را به شما بگویند. در واکنش به سوالاتی که میپرسند، سعی کنید به جای دروغ گفتن، توضیح مختصری بدهید و در حد سنشان پاسخ دهید. اما اگر به آنها دروغ بگویید، وقتی گفتن حقیقت برایتان خجالت آور است، نمیتوانید از آنها توقع داشته باشید که وقتی برایشان سخت است، راستش را بگویند. بدیهی است که هم والدین و هم فرزندان میتوانند برای خودشان زندگی خصوصی داشته باشند و برای در میان گذاشتن جزییات خصوصی زندگیتان، مسائل مربوط به گذشته که هنوز با آنها درگیر هستید یا هر چیز دیگری که از آن واهمه دارید، باید مرز تعیین کنید. هدفتان باید ایجاد محیطی آزاد باشد که هیچ پنهان کاری وجود نداشته و همه برای گفتن حقیقت احساس راحتی کنند.

3. به آنها نشان دهید که تاکیدتان بیشتر بر صداقت آنهاست تا بر تنبیه آنها بخاطر بی صداقتی شان. بله میتوانید برای دروغ فرزندتان عواقبی در نظر بگیرید اما لازم است که برایشان توضیح دهید که راستگویی شان هم فوایدی برایشان خواهد داشت. اگر بخواهید به زور تهدید و تنبیه حرف راست را از دهان آنها بیرون بکشید، مطمئن باشید که دفعه بعدی حقیقت را نخواهند گفت. اگر هنوز لازم میدانید که باوجود گفتن حقیقت، تنبیهی برایشان در نظر بگیرید، اینکار را با دقت و ملایمت انجام دهید و با وجود آن تنبیه، از صداقتشان تشکر کنید.

همه آدمها توانایی صادق بودن را دارند اما اگر این کار را تمرین نکنید، هم شما و هم فرزندتان عادت خواهید کرد که قسمتی از حقیقت را بپوشانید و چون راحت تر است خیلی وقت ها دروغ های مصلحتی بگویید. شما بعنوان پدر یا مادر فرصت دارید که به فرزندانتان کمک کنید صداقت را یاد بگیرند. هیچوقت استانداردهایتان را پایین نیاورید اما باید درک کنید که آنها نمی توانند همیشه عالی باشند.

توصیه به والدین

• هميشه براي انتخاب يا خريد بازي، به آرم رده­ سنی ESRA که بر روي جلد بازيها درج شده است، توجه کنيد.
• سعي کنيد قبل از بازي­ کردن يک بازي توسط فرزندتان، خلاصه ­اي از داستان يا نقد آن را بخوانيد و با ديگر والدين و فرزندان بزرگتر درباره بازي صحبت کنيد. اگر چه بهترين حالت اين است که خودتان، پيش از فرزندتان آن بازي را بازي کنيد.
• به همراه فرزند خود بازي کنيد، بازي کردن او را تماشا کنيد و درباره بازي­هايي که بازي مي­ کند با او گفت­ و­ گو کنيد. براي او شرح دهيد که چرا برخي از بازيهاي خاص مناسب نيستند.
• برخي بازي­هاي آنلاين نيازمند تعامل و گفت­ و­ گو با ساير بازيکنان مي­ باشند. به فرزندتان درباره بازگو نکردن اطلاعات شخصي در بازي­هاي آنلاين آگاهي دهيد؛ همچنين به فرزندتان بياموزيد که رفتار­هاي نامناسب ديگر بازيکنان را در حين بازي، به شما اطلاع دهد.
• سعي کنيد فرزندتان در فضاي مشترک خانه بازي کند و حتي المقدور از بازي کردن فرزندتان در اتاق خصوصي­ش خودداري کنيد.
• بازي کردن فرزندتان را به مدت زماني که قبل از بازي براي او تعيين مي­ کنيد (مثلا 45 دقيقه)، محدود نماييد و با آرامش در اجراي بي­ چون و چراي آن همت گماريد (راه­ حل پيشنهادي اين است که فعاليتي جايگزين را به او پيشنهاد کنيد مانند انجام يک کار هنري، ساخت يک کاردستي، انجام بازي ­تخته­ اي، خواندن کتاب به همراه شما و ...).
• هميشه دقت نماييد که فرزندتان پس از انجام تکاليف خود به بازي کردن بپردازد و نه پيش از آن.
• با فرزند خود توافق کنيد که در صورت نياز به صحبت کردن يا شنيدن صحبت والدين، بازي خود را متوقف (Pause) کرده، حرف­هاي شما را بشنود و سپس به بازي کردن ادامه دهد.

• بهتر است در هر روز بیش از 2 ساعت برای انجام بازی های رایانه ای وقت صرف نشود و در عین حال لازم است بعد از هر 40 دقیقه انجام بازی، فرزندتان از پشت رایانه برخیزد و به مدت 10 تا 15 دقیقه استراحت کند.
• می توانید بازی کردن فرزندتان را مشروط به خوردن میوه و سبزیجات مختلف در هنگام بازی نمایید تا عادت غذایی مفیدی در فرزندتان ایجاد شود.
• بازی ها به دلیل سخت بودن بعضی مراحل می توانند باعث عصبانی شدن و خسته شدن فرزندتان شوند، در این صورت بهتر است که در کنار فرزندتان باشید، او را آرام کنید و با خوش طبعی از عصبانی شدن بیش از حد او جلوگیری نمایید. 
• از انجام بازی های رایانه ای توسط فرزندتان در آخر شب و یا قبل از خواب جلوگیری کنید، چرا که تحقیقات نشان می دهند که این امر باعث می شود بازیکن دچار اختلال در خواب و یا بی خوابی شود.  
• در هنگام بازی، فرزندتان بهتر است بر روی نوعی از صندلی بنشیند که دارای تکیه گاه مناسبی باشد، به طوری که کمرش را به طور کامل پوشش دهد. 
• در هنگام بازی کردن فرزندتان، از مصرف بیش از اندازه خوراکی های شیرین به خصوص قهوه با شکر جلوگیری نمایید. به دلیل اینکه این امر باعث می شود تا فرزندتان بتواند خستگی را از خود براند اما در عین حال باعث افزایش فشار عصبی بر بدن او خواهد شد. 
• به فرزندتان آموزش دهید تا هر 15 تا 30 دقیقه تمرکز چشم را از مانیتور برداشته و به نقطه ای دیگر نگاه کند تا از آسیب رسیدن به چشم او جلوگیری شود. همچنین سعی شود تا چشم بر روی اشیا در فاصله دور متمرکز شود. 

• به فرزندتان آموزش دهید که از خم شدن دست از ناحیه مچ در هنگام بازی اجتناب کند و مچ دستش را به صورت مستقیم بر روی میز قرار دهد. 
• به فرزندتان آموزش دهید که از خم شدن گردن به سمت بالا و یا پایین و یا نزدیک شدن به مانیتور خودداری کند تا آسیب جدی در دراز مدت برای او ایجاد نشود. 
• به فرزندتان آموزش دهید که مانیتور خود را به صورتی قرار دهد تا نور در آن منعکس نشود. انعکاس نور خورشید و یا دیگر منابع روشنایی می توانند برای چشم مضر باشند. 
• به فرزندتان توصیه کنید که بهتر است بیشتر بازی هایی را انجام دهد که او را مجبور به فکر کردن می کنند. این امر باعث فعالیت بیشتر مغز و در نتیجه تقویت حافظه و افزایش قدرت تفکر بازیکن می شود. 
• به فرزندتان آگاهی دهید که در زمان های بارگذاری بازی (Loading) می تواند با انجام حرکات کششی و نرمش از خشک شدن بدنش جلوگیری نماید. 
• به فرزندتان آگاهی دهید که فاصله چشم با مانیتور در هنگام بازی کردن باید حداقل 50 سانتیمتر باشد. 
• به فرزندتان آگاهی دهید که دقت کند تا مانیتور در هنگام بازی کردن به صورت مستقیم در مقابل او قرار گرفته باشد. این امر باعث می شود که تاثیر مانیتور بر روی چشم های او به طور مساوی اعمال شود و از فشار اضافی بر یک چشم جلوگیری شود. 
•  به فرزند خود آگاهی دهید که در هنگام بازی کردن سعی کند تا به طور مداوم پلک بزند. این عمل از خشکی چشم جلوگیری می کند. همچنین به دلیل تمرکز و خیره شدن بازیکن به مانیتور تعداد دفعات پلک زدن کاهش می یابد و این خود دلیلی برای قرمز شدن و خستگی چشم به شمار می رود. 
• به فرزندتان آموزش دهید که گرما می تواند ماهیچه های چشم را آرام کند و خستگی را کمی کاهش دهد. برای این کار، او می تواند کف دو دست خود را به هم بمالد، سپس کف هر دست را روی یکی از چشم ها قرار دهد. 
• سعی کنید شرایطی فراهم نمایید که فرزندتان به انجام بازی های چند نفره بپردازد. بازی های تک نفره در دراز مدت باعث منزوی شدن بازیکن می شود.
• در آخر می توانید برای نظارت بر بازی کردن فرزندتان، از امکان کنترل محتوای بازی که در دستگاه های مختلف بازی با عنوان "Parental Control" از آن یاد می شود، استفاده نمایید. از طریق این راهکار والدین می توانند محتواهایی نظیر خشونت و یا گفتار ناشایست را از بازی حذف کنند.